Plekkie voor vandaag en vannacht en gelijk de gewrapte bus in volle glorie op de foto

Maandag 11 september.

Gisterenavond was het werkelijk niet te harden op onze overnachtingsplek, het bleef gewoon 33 graden in de schaduw, we begaven het zowat. Toen we een ommetje maakten met Wally vonden we een meer open plek met ietsje wind en veel minder benauwd. Net voor het donker werd de bus verplaats en heerlijk geslapen, zelfs onder het dekbed.

Veel beter en stukken koeler.

En dan ’s morgens zo wakker worden..

We hebben voor de zoveelste keer weer eens problemen met onze accu, hij laadt niet op tijdens het rijden. Al zo vaak naar laten kijken en laten verhelpen, en steeds gaat het weer fout. Zielig ook voor de man, oftewel het hoofd Technische Dienst, want die kan in deze bloedhitte dubbelgevouwen in het vooronder liggen om alle zekeringen steeds te controleren. Ik hoop echt dat het euvel snel gevonden is want in Griekenland en de reis daarna zijn we echt afhankelijk van onze accu.

Okay, na de koffie richting Dole gereden, de koelkast weer gevuld bij een grote Leclerc super en nog voor de grote hitte Dole in. Bijzonder charmante stad, wordt Petite Venice genoemd om zijn kanalen. Wat rustig aan rondgeslenterd, kerkje in kerkje uit...en snel een plek gezocht op een koel terras om wat te lunchen. Dat was ouderwets heerlijk. Drie gangen, erg lekker, en dat voor 23 euro.

Typisch gerecht dat hier vaak op de kaart staat. Oeufs en Meurette. Ziet er altijd wat slordig en bloederig uit, maar smaakt heerlijk. Gepocheerde eieren in rode wijnsaus met lardons en paddestoeltjes.

Zo en dan nu voor een nachtje op een bomvolle camping. Bloedheet, maar gelukkig een plekje vlak naast het zwembad, waar Aagje zonder gêne, en public is ingedoken zojuist. Morgen rijden we verder zuid-oostelijk en hopen op wat koeler weer.

Proost.

Dinsdag 12 september.

Heerlijk gedoucht en alles weer bijgevuld en weer een stukje zuid-oostelijker gereden door, nog steeds, de Jura. Ik heb wat met dit gebied. Het is er rustig, groen, mooie meren en zonder het massatoerisme van sommige andere gebieden.
Ook maken ze hier de heerlijke Mont d’ Or kaas en ook heerlijke wijn, maar zonder nou direkt de kapsones van andere wijngebieden te hebben. Een mooie wat bescheiden streek. De hitte is wat minder en er staat een klein windje, dat scheelt. We zijn voor de middag al op een prachtig plekje beland aan de uitlopers van Lac de Vouglans. Hier blijven we dan ook vannacht. Wat gezwommen, wat geluierd ,wat gelezen. Op de camperplaats in Rocroi kwamen wij al een Nederlandse jonge meid tegen met een grote hond in een mini-busje en heel toevallig troffen we elkaar weer op deze plek. Ik vind dat zo stoer, vrouwen die alleen reizen...en ondanks al mijn praatjes en soms Dolle mina-gedrag ben ik werkelijk een watje hoor en stikjaloers op die meiden die dit gewoon doen.

Onderweg bij de dam in het stuwmeer Lac de Vouglans

Onze plek voor vandaag en de nacht. We zeiden vanmiddag tegen elkaar: 'waarom eigenlijk nog zoveel verder rijden, dit is het tòch...'

Het zwanenmeer voor onze neus...

Avondeten met zo’n heerlijke Pinot noir-wijn erbij uit deze streek

Het weer is aan het veranderen, het stormt ondertussen flink. We gaan zo even zitten met de kaart wat en kijken waar we morgen heen gaan.

Woensdag 13 september.

Vanochtend vertrokken met regen en het was de bedoeling door te rijden tot aan Chamonix en daar in de buurt nog even te blijven en wat te wandelen....maar voor we het door hadden stonden we in de file voor de MontBlanctunnel richting Italië en konden we niet meer terug.
Okay, plannen wijzigen dan maar.
We zijn sneller uit Frankrijk dan de bedoeling was, maar komen hier op de terugweg wellicht ook nog. Eenmaal door de tunnel stikten we van de honger, ontbijt was er bij ingeschoten vanochtend, dus linia recta naar een echt Italiaanse pizzeria. Wat ons allebei zo verbaasde is dat we voor tunnel nog in Franse sferen waren en nog maar 2 kilometer in Italie is de sfeer gelijk heel anders. Een soort onrustige sfeer, lawaaieriger dan in Frankrijk en gelijk zo typisch Italiaans. De pizza en het voorgerecht waren heerlijk maar zo’n ernorme hoeveelheid dat ik nu om 21 uur in de avond nog zuur aan het opgeven ben. Laat dit een lesje voor me zijn...niet meer blijven dooreten tot je er misselijk van wordt. Okay, daarna doorgereden naar het Aosta-dal en nu op een aardige parkeerplaats in Morgex voor de overnachting. Net nog even een wandeling door het aardige stadje gemaakt. Morgen gaan we een langere wandeling doen vanaf hier. De temperatuur is behoorlijk gezakt, net zelfs 11 graden, dat is 22 graden kouder dan van de week. Alle reden omdat luie zweet er weer eens uit te lopen morgen. Ik ben er blij mee.

 Heerlijk maar enorm...

Gemaakt tijdens de wandeling door het stadje. Er is hier een heel park helemaal gericht om op een speelse manier het lezen bij kinderen te stimuleren. Erg leuk.

Donderdag 14 september.

Goed geslapen en op tijd begonnen met wandelen. Mooi stuk langs de rivier (?) gelopen met zicht op de Mont Blanc, dezelfde weg weer terug en prima wandeling om de vakantie mee te beginnen.

De Mont Blanc in de verte met zijn kop in de wolken..

Hier tussen zit één kaboutertje die niet in dit sprookje voor komt..

Na de wandeling gaan rijden richting oostkust van Italië, onderweg wilden we boodschappen doen, maar dat viel niet mee. Hoogteverboden voor de camper...uiteindelijk na kilometers omrijden vonden we er één. Ik kijk m’n ogen altijd uit in Italiaanse en Spaanse supermarkten, zo heerlijk alles en ben heel er geneigd veels te veel te kopen voor onze kleine koelkast in de camper. Daarna nog een uurtje of wat doorgereden en nu op een bijzonder vriendelijke en kneuterige camping aan het Lago de Viverone. Weet je, ik hou echt van Italië, maar ik vind het met een hond altijd best ingewikkeld hier. Op deze camping ook. Ze zijn gek met Wally, kroelen en zo...maar hij mag absoluut hier het meer niet in, zelfs niet nu er niemand is. 
Ik ben dus maar alleen gaan zwemmen vanmiddag, daar knap je van op. Morgen kijken we wel of we rustig aan gaan doen of in één ruk door gaan naar Comacchio aan de kust ten zuiden van Venetië. 

Plekje aan het meer..

Vrijdag 15 september.

Wat hebben we gedaan vandaag? Geen éne fluit, behalve 430 kilometer oostelijk gereden over de snelweg. Dat is overigens ook een hele uitdaging hier hoor. Mijn hemel, vooral op het stuk tussen Milaan en Turijn. Zo druk met vrachtverkeer, dat van de éne baan naar de andere slingert. Ik zat met samengeknepen billen. Maar okay, we wilden naar het stadje Comacchio en dat hebben we bereikt. Nu even op een heel prettige betaalde camperplek in de buurt en morgen het stadje in. Wally had een waardeloze dag vandaag, veel in de bus gezeten en toen hij eindelijk ergens los kon zat hij direct onder de hele gemene  distels. Niet die van thuis, die je er zo uit trekt, maar echt met heel pijnlijke stekels. Arme ziel, moesten er allemaal uitgeknipt worden.
Wij gaan zo een potje badmintonnen, even het luie zweet er uit.

Zaterdag 16 september.

Gisterenavond al tijdens het badmintonnen werden we werkelijk opgevreten door de muggen. We zijn echt naar binnen gevlucht. Het is ook afschuwelijk benauwd, de transperatie blijft gewoon stromen. Dit lijkt mij te maken te hebben dat we hier in de Po-Delta zitten met veel moerassen, kwelders, kanaaltjes. Vanochtend was er een aanval van vliegen, er zaten er zo al 30 op mijn been, ook weer om gek van te worden. De camper opgeruimd, water geleegd, water gevuld, poepdoes geleegd en snel rijden met de airco aan naar Comacchio. Prachtig stadje dat bestaat uit allemaal eilandjes die door oude bruggen met elkaar verbonden zijn. Beeldschoon, een beetje Venetië, maar dan kleiner en veel rustiger. Het werd allengs warmer en benauwder...maar we hadden ons voorgenomen hier te blijven want er moest de beroemde gestoofde paling uit dit stadje gegeten worden. We hebben het niet gered om te wachten tot 12 uur, zo vies benauwd was het. Dus op naar de bus, airco aan en op richting kust waar het hopelijk wat koeler is. Uiteindelijk in Porto Garibaldi ook heerlijk zitten eten. Wat waren de mensen van dit restaurant weer lief voor Wally, kroelen, water en meneer de baas heeft zelfs allemaal steekdistels uit Wally zijn vacht gepeuterd met zijn vingers. Dat is echt een pijnlijk kloteklus voor je eigen vingers, ik knip ze er uit, maar meneer met veel geduld deed het met zijn handen.
Nu staan we op een camperplaats in Parco Naturale Monte San Bartolo. Je schijnt hier een mooie route te kunnen rijden..en als het wat minder benauwd is morgen kunnen we ook wandelen.

Slaapplek voor vannacht. Ik Ga zo proberen het reisverslag van deze week te uploaden. Tot volgende week mensen. Laat een berichtje achter, vind ik leuk. XX