Ons eigen privé-terras. Niet verkeerd..

Maandag 25 september.

Wat was dit een ontzettend relaxte overtocht. Met ons eigen plaatsje buiten en gewoon je eigen camper tot je beschikking. Dus gewoon gekookt, film gekeken "A good person", die best goed was en tegen  24 uur zetten we voet oftewel wielen op het Griekse vasteland. Tegelijkertijd was er mooie Griekse muziek op de radio en moest ik een traantje weg slikken. 18 jaar geleden voor het laatst geweest en dan nu eindelijk... prachtig! We hebben de nacht doorgebracht op een pikdonkere parkeerplaats vlak bij de haven. Geen zin meer om moeilijk te doen voor deze ene nacht. De volgende ochtend de kustroute gaan volgen richting Lefkas. We kwamen ook nog langs Parga, dat is wel hét toeristische stadje van deze streek. Terecht want het is ook prachtig, maar hier hebben we 21 jaar terug een week doorgebracht en zal er alleen maar nóg toeristischer op zijn geworden. Dus die slaan we over. De kust is hier prachtig, de zee blauw, de bergen groen en bebost.

Uiteindelijk gestopt in Ammoudia. Leuk vissersplaatsje waar het wemelde van de tavernes met verse vis. Alleen snappen Mamadoupolis en Papadoupolis nog niet hoe het hier nou zit met lunchen. Alles was dicht, maar nog niet gesloten voor het seizoen of zo. Ik dacht echt gelezen te hebben dat je in Griekenland vanaf 11 uur al kan eten, niet dus...
Maakt niet uit, we hebben nog een overvolle koelkast en staan nu al heel de middag op een prima plek aan zee.(Limniona beach) Wat in elkaar geflanst op de bakplaat,flesje rosé er bij, wat gezwommen in zee, wat gelopen met Wallemans. We blijven hier vannacht. 

Vannacht een tijd lang flinke buien en fikse onweersbuien. We moeten nodig naar een camping of goed voorziene camperplaats. De poepdoos is vol, het water is bijna op. We besluiten alvast naar het eiland Lefkas te rijden. Zijn we ook al eens eerder geweest en dit eiland was Ron zijn eerste ervaring met Griekenland. Nu willen we het eigenlijk doorsteken om in Vassiliki met de ferry naar het eiland Kefalonia te varen. We zijn een tijd gestopt in de hoofdstad van het eiland Lefkada, wat rondgeslenterd in de stortregen, waterschoenen gekocht om wat prettiger te bewegen in de zee met kiezels en rotsen.. en uiteindelijk hebben we nog ons best moeten doen om een redelijk authentieke taverna te vinden, want we wilden "echt" Grieks deze keer.

Onderweg naar Lefkas dat met een brug aan het vasteland vast zit, dus min of meer geen echt eiland meer is.

Heerlijk eenvoudig maar smaakvol gegeten in zo’n taverne waar oma nog in de keuken staat, met overigens een heerlijke witte wijn van het eiland.

Kennen jullie dat? Bedoel ik mensen met een camper mee. Dat je voor de zoveelste keer de lades en de kastjes niet goed sluit en dat bij de eerste de beste bocht alles eruit dondert. Even wat hartgrondige krachttermen, opruimen en weer door.....

Onderweg op zoek naar een camping. Of die waren gewoon dicht, of hadden zo’n last van het noodweer dat het onbegaanbaar was. Onderweg kregen op de mobieltjes een alarm en werden we gewaarschuwd voor het noodweer dat komen gaat. Uiteindelijk maar doorgereden tot aan Vassiliki en nu op een modderige maar vriendelijke camping, maar we zijn al blij dat we een plekje hebben.

Woensdag 27 september.

Wat een nacht! Noodweer...ik wist niet dat er zoveel regen uit de lucht kon vallen en ik kreeg alweer visioenen van meegesleurde auto’s en campers in een nietsontziende modderstroom. Vanochtend geen stroom in heel Vassiliki en ook geen water. Wel was het droog ondertussen en hebben we een lange wandeling gemaakt door het stadje, ook op zoek naar iets herkenbaars, want wij hebben zo’n 30 jaar terug hier in een appartement gezeten. Werkellijk niets is meer zoals het was, alles volstrekt onherkenbaar. Toch vonden we het leuk, het toeristenseizoen loopt op z’n einde en dat merk je. Rustig maar nog niet uitgestorven.

Tja, je kan niet anders dan dit soort typisch reisfolderachtige plaatjes schieten, maar ik word hier stikgelukkig van.

Het wemelt hier van de poezen en dat is niet fijn met een hond die daar furieus op reageert. Als wij ze eerder zien dan hij gaat het goed, maar zit je bijvoorbeeld ergens te eten, dan sleurt Wally de tafel en al mee tijdens zijn aanval. Heel lastig en ook genant...

Maar buiten dat poezenhaatgedrag is het werkelijk weer een ontzettend heerlijke vakantiehond.

Nog even over honden. Ik was al gewaarschuwd voor de vele zwerfhonden hier, en dat klopt die zie je veel. Ik had ook gedacht dat ik dat dan weer ontzettend zielig zou vinden, maar niets van dat. Ze zijn allemaal heel relaxt en zien er goed doorvoed uit. Ik denk dat ze ook gekoesterd worden door de Grieken zelf. Je ziet regelmatig bakken water en brokken op straat liggen. Ik denk dat "de Griek" van honden houdt maar ze niet in huis wil, en wat is daar mis mee? Honden hebben zo een fijn en vrij leven tòch..
Okay, morgen willen we, als het lukt, overvaren naar het eiland Kefalonia. Beetje gehannes om een ticket te bemachtigen en het is ons niet duidelijk of de camper ook op de ferry mag.

Zondag 1 oktober. 

We hebben al een paar dagen amper internet, dus niks geschreven, niks gepubliceerd. Ook wel prettig zonder, want dat lees ik eindelijk een boek. "Jij bent van mij" van Peter van Middendorp, die heeft op literaire wijze het verhaal verteld gelijk aan de moord op Marianne Vaatstra , maar dan door de ogen van de moordenaar. Boeiend en stemt tot nadenken.

Okay, ik ga nu de laatste dagen van deze week proberen te reproduceren en dat valt niet mee.

De overtocht naar Kefalonia was geen probleem, gewoon een ticket gekocht in de haven. Wat een prachtige vaartocht weer. Ons viel op de boot al op dat het vol met Engelsen zat...en dat betekent dat Wallemans weer volop de aandacht krijgt en constant op zijn rug ligt om op zijn buik geaaid te worden. Hij wel...denkt Ron.
Na aankomst op Kefalonia zijn we gelijk naar een goede plek gaan zoeken om wat dagen te vertoeven. Een vrije plek op Jerusalem Beach is het geworden. We staan niet alleen, we zijn zelfs de grootste camper en de oudste personen , maar een echt geweldige plek. Direct aan zee en op 200 meter een fantastische taverne. We hebben deze dagen niet meer gedaan dan de zee in en de zee uit, gelezen en wat gelopen met Wally en geluncht in de taverne. Toch drijft een bepaalde drang je naar 2 nachten weer verder...

Op de ferry onder Griekse vlag..

De plek aan zee..

De man snorkelt zich hier een ongeluk. Ik niet, ik kan het niet...stik de dievenmoord en hoest me een ongeluk van al dat water wat ik binnen krijg.

Wally moet je soms bijna dwingen het water in te gaan, met een balletje of een stok halen lukt het wel.

De plek ligt op het westen dus elke avond mooie zonsondergangen..

Okay, we vertrekken hier weer...tis toch die drang die ik altijd in me heb en Ron vindt het sowieso leuk om weer een stuk te rijden. We hebben wat ohhh en awhhh geroepen onderweg, wat is het hier prachtig. Het eiland is vooral bekend geworden door het boek van Louis de Berniéres, een Engelse schrijver "Captain Corelli’s Mandoline", en later de verfilming hiervan. Je merkt het vooral aan het grote aantallen Britten hier. We zien hier amper Nederlanders, maar veel jonge Duitse en Zwitserese mensen met kleine oude busjes. We zijn nog geen grote camper tegen gekomen. Nou voelen wij ons met deze bus van 6.30 ook nog onder de kleintjes vallen en gebruiken hem soms alsof het een 4x4 is...tot nog toe gaat het goed, maar soms vraag ik me weleens af waar we mee bezig zijn.

Onderweg het bijzonder lieflijke plaatsje Assos bezocht met het grootste fort van Kefalonia. Niet bezocht, te heet, te veel klimmen..

Ron toont interesse..

Weet je, ik dacht regelmatig toen we in mei in Schotland waren dat mooier dan daar niet kon. Het kan dus wel, niet persé mooier maar even mooi met een andere sfeer.

Schaduwplekje voor Wallemans aan zee, want hoewel ik niet meer wil klagen over de warmte, doe ik het toch. Nog steeds is het erg warm, niet zo erg als in Italië, maar 27/28 graden is mij nog te gortig, dus daarom zwemmen we, en zwemmen we tot we er verschrompeld van zien

Na een prachtige rit en een heerlijke vislunch onderweg hebben we weer een plekje gezocht voor de nacht. Prima plek met koudwaterdouches aan zee en we hebben ontzettend aardige Zwitserse buren. Ook een vooroordeel van mij ; "Zwitsers zijn gesloten en niet aardig". Onzin! De meest leuke gesprekken hebben we met de Zwitsers onderweg. Vanochtend een leuke wandeling met de honden gemaakt met de vrouwelijke helft van het stel. Moeizaam communiceren, half Engels, half Duits, maar wel gezellig.

We moeten nodig de poepdoos legen en schoon water innemen, die voorzieningen zie je niet zomaar onderweg dus daarom naar één van de twee campings hier die open zijn. Nu in het dorpje Sami. We blijven hier 2 nachten. Goede internet, en goede voorzieningen hier. Wasje draaien, de boel eens grondig kuisen want een varkensstal is het wel ondertussen.

Zo, ik ga er een eind aan breien en de boel publiceren. Oh ja, als jullie reageren onder mijn website dan geef ik doorgaans antwoord op vragen, maar ik denk dat jullie daar geen bericht van krijgen, dus hierbij meld ik het. Tot volgende week mensen.