Vrijdag 26 april

Zo de kop is eraf, om maar eens een cliché te gebruiken. Had nog wel wat voeten in de aarde vanochtend.
We hadden zo’n mooi draaiboek en stappenplan gemaakt voor deze ochtend, want er moest nog heel wat gebeuren voordat we weg konden. Wally naar de trimmer, boodschappen doen, ondertussen de auto ophalen bij de garage, onderweg zakken hondenvoer die achter in de auto lagen overhevelen naar de bus, die op een afgesproken plek zou staan, om daarna met de auto naar de stalling rijden om de plek bezet te houden deze vakantie, Nou kan je draaiboeken maken wat je wilt, maar wij hadden weer een miscommunicatie...dus Ron stond op een plek te wachten op mij met de bus en ik stond heel ergens anders te wachten op Ron met de auto. Ik geen mobiel bij me, dus zat me op te vreten waar de Man nu weer bleef. Wiens fout het nu was, daar werden we het niet over eens.....affijn, tegen 13 uur gingen we eindelijk op pad en tegen 17 gestopt in Bèthune, Noord Frankrijk, op een aardige camperplaats bij een watertje. Lekker rondje met de Wall gedaan. Meegenomen lasagne opgewarmd, lekker glas rood erbij en w.s vroeg onder de veren.. Morgen willen we een flink stuk door rijden.

Wandelingetje met Wallemans bij de camperplaats.

Mooie kastanjeboom in bloei..

Van de week met nog over gehad, hoe goed het voor je rug is om zo nu en dan eens aan de deurpost te gaan hangen, dat durf ik thuis niet aan, bang dat het hele huis uit zijn voegen getrokken wordt...maar dit ging goed.
Ron is te lang voor die Franse hangrekjes, dus die doet niet mee..

Zaterdag 27 april.

De man heeft niet al te best geslapen, had het koud...en ik als een blok en had het in het geheel niet koud. Vanochtend al vroeg en route gegaan. Eigenlijk willen we zo snel mogelijk naar het zuidwesten van Frankrijk. Het regent, dus wat let ons om er een rijdag van te maken. Erg opschieten deed het niet en toch, op een lunchstop na, de hele dag gereden. Omdat Ron altijd gaat knikkebollen als hij te lang achter het stuur zit zijn we nu gestopt op een parkeerplek in het stadje Sèes. Veldje voor Wallemans om even te rennen en na dat Ron een tukkie heeft gedaan zijn we even naar het stadje gelopen. Leuk, charmant en met een immens grote kathedraal. Erg mooi, ook binnen.

Vanmiddag met de lunch kwam ik er te laat achter dat ik porcelet, oftewel een biggetje besteld had. Steeds vaker vind ik vlees eten moeilijk, helemaal als je weet dat veel dieren het niet al te prettig hebben gehad in hun korte leven. Vooral varkens, die eigenlijk hoogst intelligent zijn. Ik probeer met succes al minder vlees te eten , of het moet van betrouwbare leveranciers komen. Ik vraag me vaak af waarom het leven van een varken minder waard is dan dat van onze geliefde honden...kortom ik ben zo al heel lang héél halfslachtig bezig. En het biggetje smaakte overigens heerlijk, niet voor niks gestorven..kijk dat hypocriete van mezelf, dat bedoel ik...

De Kathedraal van Sèes.

Onze devote st Wallemans.

De kathedraal binnen..

Het regent pijpenstelen ondertussen. Het is warm en gezellig in de bus, straks een stokbrood met wat kazen, een serie beginnen, lekker slapen en morgen zien we wel weer hoe ver we komen.

Zondag 28 april

Gisterenavond begonnen aan de Fargo seizoen 5, Ron zit er al helemaal in en vindt het geweldig. Ik moet er nog even inkomen..
Wally komt altijd halverwege de nacht tussen ons in liggen. Reuze gezellig...maar sinds we een nieuw, in het geheel wasbaar dekbed hebben, wat van een glad materiaal is, lukt het hem niet meer om op ons bed te springen. Hij glijdt er gewoon af. Zal je denken"daar ben je dan mooi vanaf", maar meneertje laat zich dan horen halverwege de nacht. Slaven van Wally als we dan zijn, hebben we al afgesproken om hem zodra de eerste van ons een plasbeurt heeft die nacht, ook gelijk Wally een beetje helpt om op het bed te komen.

Vanochtend gaan rijden richting La Rochelle, het is rustig op de weg deze zondag en het regent gestadig. We besluiten voor 2 nachtjes naar een camping te gaan aan zee in  La Tranche sur Mer. Even naar de zee, even douchen, even lummelen....
De zon schijnt ondertussen, dat maakt de omgeving gelijk veel vriendelijker. Camping is mwahhh, maar ligt wel als één van de weinigen hier in de omgeving direct aan zee, dus we klagen niet.

Morgen blijven we ook nog hier, volgens de berichten wordt het mooi weer. Vandaag voor het eerst buiten in de zon gezeten en buiten gekookt en gegeten.

Maandag 29 april.

Goede nacht gehad en Wally maar gelijk, toen we naar bed gingen, een handje geholpen om tussen ons in te liggen.
We kijken onze ogen uit hier op de camping. Grotendeels van die mobile-homes met types er in die w.s veel jonger zijn dan wij, maar voortschuifelen en waggelen. Nou pretendeer ik me niks hoor, mijn lichtvoetige tred is ook al jaren ver te zoeken, maar het kan blijkbaar nog erger. Ik mag er graag naar kijken, is goed voor mijn zelfbeeld.

Vanochtend zijn we gaan lopen heen en terug naar het centrum van La Tanche sur Mer. Zo’n 5 km heen en 5 km terug. De zon schijnt en ik heb me veel te dik aangekleed, dus puffen deed ik al, terwijl het maar 16 graden was.
La Tranch s/m is een leuk stadje met die typische witte huisjes hier uit de streek ( Vendée). Leuke terrassen, aardige winkeltjes...en nog net niet tè toeristisch en druk. Lekker gegeten op een terras en weer terug gelopen, deels over het strand. Vanmiddag wat gelummeld en gelezen bij de camper en bedenken waar we morgen heen gaan. Cap Ferret en daarna een stuk zuidelijker is de bedoeling, wel een eind rijden. We zien wel of we daar stranden of al eerder een plek gaan zoeken.

Het hele gebied hier bestaat uit luxe zomerhuizen. De één nog leuker dan de ander.

Dinsdag 30 april.

De raarste dag hebben we , hoop ik, gehad vandaag.

Onrustige nacht. Ron werd halverwege nacht klaarwakker van de pijn. Hij had een bobbel op zijn elleboog zo groot als een tennisbal. Hij is vorige week aangereden op zijn motor en heeft een flinke smak gemaakt en zo in eerste instantie leek het allemaal mee te vallen, Beetje stijf, beetje blauw hier en daar. Toch is die elleboog nog erg gevoelig en na dat hij er gisteren teveel op gesteund had, was de tennisbal vannacht het resultaat. Dokter opzoeken hier? Weinig zin in en vanochtend leek de bal al wat te slinken, dus op naar Royan, waar we willen overvaren met de ferry over de Gironde naar Verdon om daarna verder onze route te rijden door Les Landes.

Toen we in de rij stonden te wachten bij de ferry, en even buiten gingen staan, voor de overtocht is w.s Ron zijn mobiel uit de  bus gestolen. Vloeken , schelden, de hele bus ondersteboven gezocht en tot de conclusie komen dat hij dus gewoon weer gestolen is, dit is al de 2x in een jaar. In Griekenland in oktober ook al. Alle stress en rompslomp die dat dan weer met zich mee brengt. Ondertussen moesten wij met de flow mee de boot over de Gironde op naar Verdon en ondertussen heeft Ron op de Laptop zijn mobiel kunnen traceren in Royan. Dus wij linea recta weer met dezelfde ferry terug naar Royan...op de laptop zagen we dat Ron,s mobiel zich aan het verplaatsen was. Eerst maar aangifte bij de politie doen voor de verzekering en misschien met hen naar de plek waar de mobiel getraceerd was. Je weet nooit waar je terecht komt. Politiebureau 1...gesloten, politiebureau 2 ook gesloten en morgen ook omdat het dan 1 mei is. Wat doe je dan? Ga je wachten tot overmorgen of ga je zelf naar het adres dat we konden traceren?  Best eng maar niks doen is ook geen optie, dus wij naar de straat en het adres waar de mobiel moest zijn. In een smal straatje was het en er kwam al snel een man uit het huis waar we voor geparkeerd stonden. Of we iets zochten, of hij kon helpen. In ons beste Frans uitgelegd wat er loos was, echtgenote begon gelijk druk te telefoneren en mensen te verzamelen om te helpen zoeken en ook iemand die Engels sprak om ons te helpen vertalen. Het huis waar de mobiel moest liggen was onbewoond, heel raar. Ondertussen was heel de straat in rep en roer en iedereen was aan het zoeken naar Ron zijn mobiel. Durf nog eens te zeggen dat Fransen niet aardig zijn...
De laptop gaf op een gegeven moment aan dat de mobiel zich verplaatst had naar een flatgebouw met veel verdiepingen 2 straten verder op. Ron samen met de Engels sprekende Fransman naar de flat waar heel veel mensen op hun balkon zaten. Ron via mijn mobiel gebeld naar z,n eigen mobiel en toen  hoorde hij op een balkon op de eerste etage zijn ringtone met typerende riedeltje afgaan op zijn telefoon. Gevonden dus. Met behulp en vertaling van de Fransman bleek dat deze mensen hem gevonden hadden op het strand en dat ze hem morgen wilden gaan afgeven bij de politie. Of dat waar is...weten we niet. Maakt ook niet uit, we hebben ’m weer. Honderd maal dank uitgesproken naar al die lieve Fransen die ons zo goed geholpen hebben. Hartverwarmend gewoon.

Affijn, door alle emoties en het gedoe zijn we nu doodmoe en drie uur verder, nu eerst een biertje, en een snelle afbak pizza gegeten en vroeg naar bed en morgen weer doorrr... Geen enkele foto gemaakt vandaag.

Woensdag 1mei.

Als een blok geslapen en vanochtend voor de zoveelste keer de overtocht gemaakt Royan- Verdon, maar nu waren we wel ontspannen. 
Het weer loopt niet over hier, veel regen en dat terwijl het thuis heerlijk weer is. De route naar Cap Ferret is rustig, mooi en alsmaar rechtdoor...dus best een beetje saai. We staan nu eindelijk "wild", in hoeverre je het wild staan kan noemen...maar op een mooie plek in het bos waar je 48 uur mag staan met je camper. We zijn niet de enige hier, maar een prima en mooie plek. Vanmiddag een wandeling gemaakt door de bossen, naar een haventje hier in de buurt. Erg hondvriendelijk zijn ze hier niet, zelfs gewone straten zijn verboden om met een hond aangelijnd te lopen. Dit gedeelte "Lège de Cap Ferret", staat bekend om zijn dure zomerwoningen van rijke Parijzenaars, oestercultuur en aan de ene kant de zee en de ander kant het Bassin d’ Archacon. We zijn hier nooit eerder geweest, vandaar de keuze. Morgen gaan we wandelend de omgeving verkennen. Straks weer verder met Fargo kijken. Ook ik zit er nu lekker in, hoewel ik het typische Fargo-sfeertje mis in dit seizoen, duidelijk gemaakt voor een wat breder publiek, maar toch ontzettend goed.

Op de ferry over de Gironde.

Met Wallemans, die bijna allergisch is voor de foto-camera. Hij weigert gewoon te kijken. Jammer.

Onze plek voor de aankomende 2 nachten.

Het Bassin d’Arcachon. Wat sombertjes met dit weer...

Weer of geen weer, buiten eten zullen we..

Donderdag 2 mei.

Heerlijk geslapen en zowaar scheen de zon toen we wakker werden. Eerst even wat gelummeld en gelezen alvorens we naar het dorpje
L’ Herbe gaan lopen. Dorpje bestaat helemaal uit oesterteelt. Spekkie naar mijn bekkie dus. Temperatuur is heerlijk, niet te warm niet te koud. Het dorpje is werkelijk een plaatje. Moeilijk op de foto te zetten, maar bestaat helemaal uit een wirwar van kleine oude houten vissershuisjes met zandpaden ertussen...echt om verliefd op te worden.

Het bassin d’ Arcachon en in de verte zie je Dune de Pilat liggen.

En heel veel oesterbarretjes met zicht op zee. Het is niet echt oestertijd meer op dit moment, dat loopt tot april. Toch hebben we er een paar weg geslurpt...gewoon omdat we hier zijn.

Uiteindelijk zijn we neergestreken bij La Cabane en echt zo genoten van een hele eenvoudige maar kakelverse lunch, met een flesje wit erbij....ik weet dat ik dit niet moet doen, en zeker niet als ik nog 4 kilometer terug moet lopen daarna, maar ja, je komt maar 1x in L’Herbe hè.

Echt hele brutale mussen hier, ze pikken nog net niet het brood uit je mandje.

Zo, weer op het honk, zonder al teveel geklaag van mij onderweg. De rest van de dag gaan we niks doen, op wat lezen na.

Ik lees nu dit boek. Een echte aanrader waarin helder en duidelijk het wel en wee van het complotdenken wordt geanaliseerd.

Nog een laatste foto van onze fijne plek hier. Morgenochtend nog even ons vergapen aan de luxe huizen in Cap Ferret en daarna door richting Baskenland.

vrijdag 3 mei.

Wat een nacht. Wallemans was zéér onrustig heel de nacht, piepen, janken, hijgen...er zat ’m iets dwars. Ron een paar x eruit om met hem te gaan lopen om te kijken of er diaree dwars zat. Nee, dat niet...eenmaal in de camper weer piepen, janken, onrustig. Zo zijn we een beetje de hele nacht doorgegaan en tegen 5 uur begon hij te braken, één en al zand kwam er uit. Meneertje had vanmiddag inderdaad flink zitten graven in het zand, dat hij er zoveel van binnen gekregen had, was me echt ontgaan. Okay, daarna was hij rustig, dus hebben wij vanaf 5.30 nog een uurtje of wat kunnen slapen. Om 10 vertrokken om even in het mondaine stadje Cap Ferret te kijken. Het 2de huis gebiedje van Parijzenaars en mensen uit Bordeaux. Helaas zijn alle huizen daar omheind, maar degenen waar je wel een glimp van kan opvangen zijn werkelijk beeldschoon. Veel houten huizen, óf heel strak en modern, óf schattig en oud...maar bijna allemaal had ik ze zo mee willen nemen naar ons plekje in Holland. Zo smaakvol allemaal.
Het regent ondertussen weer pijpenstelen, we hoorden van het zware weer in Holland en  Noord-Frankrijk.
We ztten de navigatie op Guéthary, dat ligt in Frans Baskenland aan de kust. De aardige Engels sprekende Fransman van een paar dagen terug, vond dat als we de rijken in Cap Ferret wilden zien, we zeker ook naar dit stadje moesten...precies het tegenovergestelde daar maar wel heel bijzonder volgens hem. We gaan het mee maken en morgen een kijkje nemen. Nu op een camping beland voor een nachtje. Nodig uitgebreid douchen, poepdoos legen, water innemen. Soms heb je van die campings waar je gewoon verliefd op wordt, dit is er zo één. Een idyllisch plaatje hier. Camping du Toy...onthouden als je via de westkant richting Spanje rijdt.

Vanaf Cap Ferret zie je de Dune de Pilat nog beter liggen. Jammer van het sombere weer.

Ons plekje op de "droomcamping".

Rondje met Wallemans, die de hele dag al zandkeutels poept. Hoop dat hij ervan geleerd heeft.

Ik ga deze week nu publiceren. Altijd leuk als je een reactie achterlaat...ik moet het tenslotten aankomende weken alleen met mijn steun en toeverlaat, mijn partner in crime, mijn lieve (meestal, soms niet) Ron doen.