Maandag 20 januari.

Gisteren hadden we nog het idee om naar de stad Noto te rijden en dan weer verder te gaan. Het is hier echter zo’n fijn plekje, dat we langer blijven. De eigenaar van de camperplaats heeft ons vanochtend met zijn ouwe Fordbus naar het centrum van Noto gebracht, als we hem daarna bellen pikt hij ons ook weer op. Geweldig toch..
Noto is een stad geheel in de barokstijl gebouwd. Heel erg mooi van een soort geel leisteen en dat geeft het net die andere sfeer dan bijvoorbeeld de barokke steden in Oostenrijk of zo.

Onze plek tussen de citroenbomen op de camperplaats.

Noto is ook bekend om zijn weelderige balconnetjes, je loopt hier dan ook grotendeels met je hoofd naar boven gericht.

Ook zo mooi hier die beschilderde trappen..

Ron zegt het al. We dachten via de app Komoot zelf wel naar de camperplaats terug te wandelen ipv ons op te laten halen. Verkeerde beslissing dus...

Wally is hier een beetje de lellebel van de camperplaats. Ligt constant op zijn rug om aangehaald te worden. Dit aardige Nederlandse meisje heeft een uur zo met hem gezeten, en the Wall, die heeft nooit genoeg.

Dinsdag 21 januari.

Het was eigenlijk reuzegezellig op deze camperplaats, iedereen sprak met elkaar, met name over de honden. Er was ook een Nederlands gezin en die zijn voorlopig nog op reis maar hebben in het voorjaar een huis gekocht in Piemonte om definitief te gaan wonen. Ontzettend leuke en spraakzame kinderen en hoewel ze beiden in de puberteit zitten, kijken ze erg uit naar het avontuur dat hun ouders aangegaan zijn.
We hadden niet echt een plan vanochtend. Gewoon ergen boodschappen doen en dan ergens aan de kust wat koken en verder niksen. Ik heb gelezen en gehoord dat de Oostkust/kant waar we nu zijn het mooiste moet zijn van Sicilë. Nou daar merken wij tot nu toe verrekte weinig van. Vooral veel industrie en bijna helemaal volgebouwd. Uiteindelijk beland in het visserdorp Brucoli, waar je een groot veld hebt waar je met de camper mag staan. Het is bewolkt, maar vanaf hier zou je de Etna moeten kunnen zien.

We doen een potje Rummikub...en ik heb zowaar gewonnen, of laat Ron me winnen om de goede sfeer te bevorderen..?

We lopen het dorpje in, dat erg leuk is, een beetje een slaperig vissersdorp en opvallend veel muurschilderingen

Morgen willen we de Etna op...hoever we kunnen komen met de bus is nog de vraag in de winter. We zien wel.

Woensdag 22 januari

We hebben gisteren het 2de seizoen van Gentleman Jack gekeken, kon ons niet zo bekoren als seizoen 1, maar toch wel de moeite waard.
Op naar de Etna, zo’n anderhalf uur rijden en dan zijn we bij het station waar de liften, squadtochten e.d vertrekken. De wegen zijn goed sneeuwvrij gehouden dus rijden is geen probleem.

Even dubben wat we vandaag doen en omdat het zulk helder weer is nemen we de cabinelift naar 2500 meter hoogte. Even schrikken met afrekenen. 100 euro heen en terug, nou laten we er dan maar van genieten.

De lift naar boven. Zoals altijd op grote hoogte hap ik naar adem. Heeft niks met mijn slechte conditie te maken, als jonge meid had ik dit ook al.

Onderweg vanuit de lift zie ik deze man met zijn hond, later zie ik dat ze de top bereikt hebben. Bikkels!

Het waait en is snijdend koud boven, maar prachtig..

The Wall gaat werkelijk uit zijn dak in de sneeuw..

Prachtig uitzicht rondom, het lijkt alsof je heel Sicilië ziet.

Vanuit de lift op de terugweg zie je deze krater liggen.

De krater die daar achter ligt, daar gaan we morgenochtend vroeg wandelen. Nu best druk hier, ook al is het een doordeweekse dag in januari.

We eten ergens wat en nemen de wijn mee naar buiten, heerlijk in de zon. Het is net wintersporten..

We blijven vannacht op de Etna. Je mag hier dag en nacht parkeren.

Donderdag 23 januari.

Het is toch heel bijzonder zo boven op de Etna te slapen, prachtig uitzicht ook in de avond op de stad Catania. Het stormde flink vannacht.

Vanochtend al vroeg de krater Silvestri op, voordat het te druk wordt. We happen allebei naar adem en elke stap die je zet is vermoeiend. Komt echt door de hoogte. Echte bergklimmers moeten ook altijd een dag of wat acclimatiseren voordat ze naar grote hoogtes gaan. Nou wil ik ons daar niet mee vergelijken, maar toch..

Ja, je kan wel blijven plaatjes schieten hier. We gaan weer weg van de Etna en willen hier op Sicilië alleen nog naar het stadje Taormina. Ik had al op google maps en P4N zitten kijken hoe we nou bij dat hooggelegen stadje konden komen en de bus parkeren. Bijna onmogelijk, maar we zien het wel als we er zijn.

Onderweg even boodschappen doen...en vanaf daar zien we (en ruiken) de Etna roken. Ik moest echt een paar keer kijken of ik het wel goed zag. Het idee dat we daar geslapen hebben, op zo’n levende, rokende en pruttelende berg..

Onderweg naar Taormina eindelijk de kans om even te stoppen langs de weg. De Etna in volle glorie. Nou genoeg Etna-plaatjes en praatjes hoor.

Maar okay, we wilden naar Taormina, dat moet één van de mooist gelegen stadjes van Sicilië zijn, zo’n "niet te missen" bestemming. Het is ons niet gelukt om er te komen. De navigatie leidde ons door verschrikkelijke smalle en overvolle straatjes, doodeng. Er zijn hier 2 camperplaatsen met een Shuttle-sevice, dat is reuze handig als je met de camper bent, maar helaas zijn die in de winter gesloten. We laten het maar aan ons voorbij gaan. Ik zit eerlijk gezegd al overvol met belevenissen en hoogtepunten en wil niet zoveel meer. We gaan dan ook morgen het eiland verlaten. Tis mooi geweest.

Nu nog een nachtje op een camping en dan morgen weer fris en fruitig naar het vasteland. We gaan Calabrië in, dat is zeg maar de teen van de laars van Italië.

Net nog even naar het strand met Wallemans, die overigens helemaal hysterisch is op de camping. Het stik er van de katten, nou dan weet je het wel..

Vrijdag 24 januari.

We dachten vanochtend in een zucht en een scheet via Messina naar de overkant te varen. Niks van dat, hopeloos de weg kwijt in Messina en zo stonden we plots in de haven voor het vrachtvervoer ipv toeristisch vervoer. Sommigen speculeren daarop, op van die hopeloos verdwaalde toeristen in de haven van Messina en bieden je aan als taxi te fungeren en voor je uit te rijden naar de goede haven...en dat voor 20 euro. Niet gedaan, maar wat hebben we getobt in die hectiek en drukte van Messina voordat we bij de goede boot aankwamen.
Nog even over Sicilië. Prachtig, bijzonder, een echte belevenis, maar ook hectisch druk, volgebouwde kust, die oerlelijke snelweg langs bijna heel de kust, de rotzooi langs de weg...kortom als je de Griekse of Schotse eilanden als referentiekader neemt dan is het niet te vergelijken. We zijn gewoon een beetje moe en willen nog één nachtje in Calabrië aan zee staan en dan duiken we het binnenland in. Even bezinning, en wat rust en groen. Respect voor Ron die zich kalm door al dat chaotische verkeer heen rijdt. Ik had vanmiddag ineens zo tabak van dat hele Italië en had zo wel door willen varen naar het relaxte Griekenland. Nu heb ik dat vaker met Italië en zie het maar als een soor haat/liefde verhouding.

Voor vannacht toch weer een fijn plekkie gevonden aan zee.

Het knurfie moet zo in de gaten gehouden worden met zijn gevreet vanalles wat hij tegenkomt. Ik zal morgen zijn kapsel eens wat onder handen nemen, hij ziet er verwilderd uit

Zaterdag 25 januari.

Niks kunnen schrijven vandaag want we hadden geen internet of belverbinding. Niet leuk, maar het is niet anders. Vanochtend naar het spookstadje Pentedattilo gereden. Volgens de legende is het er gaan spoken omdat de geest van een vrouw er rond waart. Deze vrouw was in de 17 eeuw uitgehuwelijkt aan een lid van een rivaliserende familie van een naburig dorp, dit terwijl ze al huwelijkplannen had met een lid van de eigen gemeenschap. De rivaliserende familie heeft dan ook het hele dorp uitgemoord en zij als enige niet door haar gedwongen huwelijk. Triest verhaal, maar de officiële borden in het spookstadje vertellen een heel ander verhaal, veel minder romantisch....gewoon dat de bevolking ouder en ouder werd en de jongeren zijn vertrokken naar elders, tja zo sterft een dorpje uit. Maar hoe dan ook het is een plaatje van een dorp en toch nadat het helemaal leeg gestaan heeft is er kleinschalig weer nieuw leven ingeblazen.

Eerst nog even deze foto van gisterenavond, de Etna gezien vanaf onze plek aan de overkant. Zie je de rookpluim eruit komen?

Het spookstadje..

Bij aankomst in dit stadje tref je dit leuke huisje met een bijzonder charmante eigenaar. Hij verkoopt de meeste verschrikkelijk toeristentroep, maar brengt het alsof je een waar kunstwerk van ’m koopt. Ik dus ook ingetrapt, maar wat geeft het , het is hem en het dorpje gegund.

Ja, ik heb werkelijk een goede slag geslagen. Ik meld me direct aan bij Tussen kunst en kitsch..

In het rondje dat ik hier getekend heb staat een klein stenen hokjje met een fresco er in. Men beweerdt dat dit hokje en fresco de inmense rots er achter tegen houdt, zonder dat zou de rots het dorpje al lang verwoest hebben. Legende of waarheid? Ik weet het niet.

Al om al, een heel leuk dorpje. Daarna willen we op zoek naar een mooi, rustig en groen P4N plekje in het Parco Nazionale dell’ Aspromonte. Navigatie gaf zo’n 40 km rijden aan en dat was te doen dachten we. Mooi niet, grote gedeeltje van de weg vol met naar beneden gevallen rotsblokken, gaten in de weg, uitval van de navigatie...geen internet. Toch de route zo goed en kwaad als het ging blijven volgen, tot we op een gegeven moment echt niet verder konden, maar ook geen mogelijkheid om te keren. We hebben ons zo voorgenomen niet meer in dit soort situaties terecht te komen, maar we doen het gewoon weer..
Uiteindelijk ben ik vooruit gaan lopen en een ruimte gevonden waar we konden keren, daarna waren we het zo zat dat de bus gewoon ergens in de middle of nowhere hebben neergezet, blokken eronder, stoelen, tafel, bbq eruit, eten en we blijven hier gewoon. Er moeten hier wolven en zelfs beren zitten. Wally blijft extreem dicht bij ons, dus die ruikt vanalles.

Om een beetje te kunnen zien waar we nou precies gaan overnachten heeft Ron zijn drone  laten vliegen. Geen mens, huis of leven te bekennen in de buurt.

Zondag 26 januari..

Werkelijk als een blok geslapen, even een cracker gegeten en op naar een soort stadje zo’n 20 kilometer verder waar veel wandelingen beginnen. Gambari. Daar door een mooie en deels besneeuwd bos gewandeld en toen wilden we wat gaan eten in het stadje. Mensenkinderen wat was het daar druk, alle restaurants terrassen zaten propvol. Beetje rare sfeer ook daar, armoedig, beetje voormalig Oostblokachtig. Je ziet duidelijk dat we in het meest arme gedeelte van Italië zitten. Ik las dat 25% van de bewoners hier werkeloos is.

Nee, ik zit hier geen grote boodschap te doen..

Uiteindelijk vonden we 25 kilometer verder een trattoria waar we konden eten. Mensen waren erg lief maar verstonden geen woord Engels, via Google vertaal konden we het dagmenu bekijken, en maar gedaan. Was simpel en lekker, maar ontzettend veel, dat wordt uitbuiken de rest van de dag

Toch maar weer terug naar de kust gereden voor een slaapplek. Hele mooie plek, met weer uitzicht op de Etna, maar zo vervuild hier dat ik niet eens een foto wil nemen en Wally niet los kan. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden dat mensen er zo’n zooitje van kunnen maken.

Afsluiter van deze week. Verder gaat het goed met me...:-)