We hebben gewandeld vanaf "The Bridge to Nowhere", die je op de foto ziet. Ooit in 1919/20 een groot project van een zakenman die Lewis meer wilde ontwikkelen economisch. Deze brug moest de verbinding worden tussen een stadje en een havenstadje. Project is nooit helemaal van de grond gekomen omdat veel jonge mannen op Harris/Lewis omgekomen waren in de 1ste Wereldoorlog. Nu ligt de brug er wel maar die leidt naar nergens, behalve dan een mooi wandelpad, en die hebben we gelopen.

De twee bovenstaande foto’s zijn eigenlijk heel erg. Moet spontaan lijken, maar zijn geheel geregiseerd. Je denkt toch niet dat The Wall altijd zo braaf bij ons in de buurt is tijdens het wandelen? Verre van dat...hij loopt altijd minimaal 50 meter bij ons vandaan en vermaakt zich met konijnholen en andere geurtjes.....loopt op randjes van ravijnen, kortom ik heb regelmatig buikpijn van de spanning met die jongen, en ruzie met Ron die vindt me een aanstelster met mijn gegil en vertrouwt 100% op Wally...

Na de wandeling naar Stornoway gereden, de enige stad, nou ja stad, hier op de eilanden. Geluncht bij de enige zaak die open was en op met de boot naar het vasteland, Ullapool. We hadden eigenlijk de planning om gelijk richting Zuid-Schotland te rijden om nog een whisky proeverij ergens te doen, ook wilde ik nog naar de zalmtrap in Pitlochry...maar dat hebben we geskipt. Het is hier in het Noord Westen zo mooi en we blijven nog even. We gaan een stukje doen van de NC500, een veelbereden mooie route, die soms haast file-vorming heeft omdat sommige campers echt niet weten hoe een zo’n single track road werkt. Ergenis alom als ik het zo hier en daar lees..

Nu voor vannacht weer op een geweldig mooi P4N plekje. Straks weer Ted Lasso kijken, alhoewel ik van de week nog tamelijk elitair zat te blaten dat ik niet van niemandalletjes houd, maak ik voor Ted Lasso een uitzondering. Heerlijk ongecompliceerd en grappig.

Uitzicht vanaf de camperplek. Het heeft bijna geen zin om steeds te schrijven hoe mooi we weer stonden, want het is overal mooi.

Maandag 29 mei.

Vanochtend dus die roemruchte route gaan rijden, zal je altijd zien....doodstil. Ik schrijf morgen verder, nu een hele zwakke wifi hier. 

Woensdag 31 mei.

Nu pas op een camping waar de wifi aardig is, dus ik moet een paar dagen terug gaan denken en schrijven. De zogenaamde drukke route valt best mee, wel veel motorrijders, maar campers is het rustig, althans met de grote campers dan. Volkswagenbusjes zie je hier volop. De route is prachtig, we rijden richting Applecross. Onderweg in Shieldaig nog een hele leuke wandeling gemaakt naar een waterval, de wandeling was prachtig, maar de waterval een pisstraaltje.

Ik kreeg er Sound of Music-gevoelens van..

En dan eindelijk...op een terras in de zon eten. Dit is wat ik hier best wel mis, dat joie de vivre gevoel van de zuidelijke landen. Alhoewel een gezellige pub ook prima is natuurlijk.

En dan weer overnachten we op een geweldige plek aan een doodlopende weg bij Redpoint.

Onderweg..

Onze slaapplek van vannacht...waar we vanochtend snel de benen namen door een terror-aanval van midges. Wally zijn kop zat helemaal vol met die krengen. Affijn, richting Applecross nu, dat is ook zo’n plekje waar wij al vaker geweest zijn en helemaal verliefd op waren....doe je er dan goed aan om weer te gaan? Ik denk van niet, maar toch had het nog steeds die betovering van toen....alleen nu is het gehuchtje gehalveerd door een grote parkeerplaats die er 20 jaar terug nog niet was, dat bedoel ik eigenlijk, dat je dan toch gaat vergelijken. Maar goed, nog steeds prachtig en we hebben er met genoegen wat rondgeslenterd.

Applecross. Toen ik hier de eerste keer kwam 30 jaar terug  met een vriendin, zijn wij mee gelift met een whiskyleverancier die hier bij de Applecross-Inn een voorraad af moest leveren en zijn daar ook gelijk wat gaan eten. Was toen al erg goed en betaalbaar....nu echter, na een vermelding in de Michelingids, zijn de prijzen exorbitant hoog geworden en moet je lang van tevoren reserveren. Jammer, het was zo’n leuke zaak ooit.

We gaan verder. We gaan de hoogste weg van Schotland rijden en ook één van de smalste...maar het is prachtig, zoals alles hier prachtig is. 

Kunst, zomaar in een loch dat gedeeltelijk droog ligt.

Ze springen niet eens weg als je een foto komt maken.

De hoog gelegen weg van Applecross naar Lochcarron. Ron heeft nog gefilmd met de drone, dat plaats ik later wel.

We hadden ons voorgenomen om in het wat grotere plaatsje Lochcarron boodschappen te doen, ergens lekker te eten en daar overnachten op de camping. Helaas pindakaas, geen restaurant open en de camping helemaal vol. Ik snak naar een goede douche. Het is ondertussen ook best wel warm,  en Agnes zou Agnes niet zijn om daar flink over te gaan mopperen, terwijl ik daar 3 dagen terug naar snakte...maar okay, je hebt het bloedheet, je stinkt en je hebt honger, en er valt ook nog eens een fles met dressing zo je koelkast uit met al die smurrie over de grond, dan mag je best eens hartgrondig tekeer gaan, dat lucht dan lekker op. Alsof mijn gevloek gehoord is...plots vonden we een Seafoodrestaurantje, zo leuk, zo lekker.

De prijzen liggen hier heel hoog in de horeca. Schotland is niet bepaald een budgetland, maar okay, we koken hier vaker dan                             ooit in onze vakantie, dus als we dan los gaan....heerlijk was het. 

Nu op een camping, eindelijk één met plek en vanavond bestuursvergadering hoe, wat en waar we de reis gaan voortzetten.

Donderdag 1 juni.

Jemig, het is alweer juni. Gisteren, na het strategisch werkoverleg, besloten dat we langzaam richting Engeland gaan rijden en we zien onderweg wel of we wat tegen komen om te stoppen. We reden de hooglanden uit, en elke keer waren we verbluft door al de schoonheid onderweg, ongekend mooi bij elke bocht weer. Wel heel frustrerend vind ik het dat je zó vaak in Schotland niet de kans krijgt je auto ergens stil te zetten om het moois te aanschouwen of een foto te schieten. Je bent dan echt aangewezen op de officiele parkeerplekken en die staan bijna altijd vol. Kortom, ik heb steeds het gevoel dat ik veel te weinig van al het moois van Schotland op de gevoelige plaat heb weten vast te leggen en dat vind ik zo jammer. Na een prachtige rit richting Edinburgh staan we nu bij Tummel Bridge in de omgeving van Pitlochry om te overnachten, op een plekje van de Forestry trust. 

De hooglanden uit en the Grampian mountains in. Ook mooi, wat minder spectaculair, maar lieflijk en rustiger ook.

We zijn er helemaal weg van, van onze Cadac compact. We kopen altijd een voorraadje pizzabodems, plempen er op wat we voorradig hebben en voila, een heerlijke maaltijd.

Onze slaapplek vannacht. Het weer is geweldig, de midges tieren welig zo tegen de avond, maar we zijn gewapend.

Vrijdag 2 juni

Goed geslapen. We kijken in de avond naar de Engelse serie "Unforgotten", heel goed, beetje een concept dat je wel vaker ziet in Britse crimi’s, maar we hebben niks anders meer om te kijken, dus doen we het er mee. Vanochtend gaan rijden richting Falkirk, want daar willen we de Kelpies gaan bekijken. Mooie route, maar druk en veel files, zijn we niet meer gewend. Er moest ook nodig weer boodschappen gedaan worden en uiteindelijk was het al middag en waren we niks opgeschoten. Even over de grote supermarkten hier. Ik wil altijd graag naar een supermarkt van het land zelf, dus niet naar de Lidle of de Aldi of zo. Dat is hier de Tesco, die is ruim gesorteerd....maar alle logica ontbreekt in die zaak. Ik zoek me het leplazerus naar alles en snap niks van de routes...dus daar zijn we gewoonlijk best een uurtje of meer zoet. Daarna maar een picknickplek gezocht aan Loch Leven,  Heerlijk vers volkorenbrood met gerookte zalm van de Tesco gegeten en een leuke wandeling gemaakt langs het meer. Nu op weer een parkeerplaats van Forestry voor de nacht, langs een drukke weg maar dat zal wel minder worden vannacht.

Wandelen door bosrijk gebied, ook wel weer eens fijn.

Zaterdag 3 juni

Voor het eerst slecht geslapen omdat ik me niet op mijn gemak voelde. Auto’s die tot diep in de nacht de parkeerplek opreden, hun grote licht op onze bus schenen, Wally die aansloeg. Nee, wat dat betreft kan je beter in the middle of nowhere staan alleen, dan langs een drukke doorgaande weg. Toch vanaf deze plek vanmorgen een hele mooie wandeling gemaakt door het bos.

Daarna zijn we richting Falkirk gereden om de Kelpies te bekijken. Prachtige door de kunstenaar Andy Scott ontworpen paardenhoofden als eerbetoon aan Schotland. De grootste paardenhoofden ter wereld. Nou heb ik ze al 100x op foto’s gezien, toch waren ze prachtig en reusachtig. We waren redelijk op tijd, maar de busladingen vol waren in aantocht.

Prachtig.

Daarna zijn we zuidelijk gaan rijden, eerst nog even een pubbezoek voor a proper meal, niet echt geweldig, maar de buik is weer gevuld. We willen uiteindelijk morgen in de buurt van Hadrians Wall uitkomen omdaar wat te wandelen en een camping uitzoeken voor de was. Heb het al eens eerder gezegd, Wally is een kotser en heeft dus al ons beddengoed bevuild. Ja maar waarom laat je dan je hond op bed? Nou, omdat het zo gezellig is.

Voor vannacht weer op een bijzonder aangenaam en tot nu toe rustig plekje, weer van de Forestry trust.

Zondag 4 juni.

Heerlijke rustige nacht. Gisterenavond kwamen er 3 busjes bij ons staan met jonge mensen...wij dachten gelijk dat het voor ons een onrustige nacht zou worden. Niks van dat, gewoon rustig bij de BBQ en op tijd naar bed. Dat is wel vaker hier, jongelui waar je echt geen last van hebt, of heb ik mijzelf als referentiekader op die leeftijd? Ik was wel een druktemaker en lawaaipapagaay ooit. Vanochtend voor vertrek nog even een wandeling hier....maar helaas, ik trok het gewoonweg niet, te veel stijgen. Ik weet niet helemaal hoe het komt, maar door mijn medicatie sinds een jaar terug vliegen de kilo’s er aan en is mijn conditie echt afgenomen. Thuis maar eens actie ondernemen. De mooie wandeling dus ingekort en zijn we gaan rijden richting Hadrians Wall. Voor dat we het wisten reden we Engeland weer in, door de mooie Cheviot Mountains...en dan nu op misschien wel de leukste camping waar ik ooit heb gestaan. Onder aan de Hadrians Wall, op een oude boerderij, waanzinnige aardige boer. Morgen gaan we wandelen, tenzij Aagje het weer niet trekt. Ik ga nu deze week publiceren. Tot volgende week mensen...