The Atlantic bridge met een vrouwspersoon ervoor die altijd en eeuwig een rood fluitje om haar nek draagt om haar hond bij zich te fluiten. Ik ga er mee naar bed en sta er mee op, nee sieraden zijn niet aan mij besteed, maar dat fluitje. Als ik het niet om heb, dan voel ik me kaal. Wat een lulverhaal weer hè mensen. Boeiend...

De slaapplek.

En zo zit je dan bij de plaatselijk pub mosselen te eten met een glas wit. Ook doet de zon zijn best...we hebben meermaals gezegd tegen elkaar dat we het zo goed hebben.

En dan maken we een wandeling met Wally en zie ik dit huis en maak ik mezelf wijs dat hier de moeder van Diana Spencer gewoond moet hebben.

Het dorp hier bestaat uit allemaal dit soort huisjes, allemaal bewoond zonder toeristenwinkeltjes en zo..

Woensdag 10 mei.

Goed geslapen. Regen, regen...en de berichten zeggen dat het pas vanmiddag droog wordt. Dus ik lezen en Ron werken en wachten tot het droog wordt. Tegen 13 uur was het droog en wij naar de kleine ferryboot om ons over te laten zetten op het kleine eiland Easdale. Ja en dan blijkt de ferryman lunchpauze te hebben tot na 14 uur, nog even geduld dus. Bij het wachthuisje leuke gesprekken gehad met Schotten en Britse toeristen....wat gaat dat praten hier toch makkelijk, integenstelling tot Frankrijk en Spanje, Italie. Ook is zo leuk dat je de humor zo snapt.

Het kleine bootje naar Easdale.

Foto genomen vanaf Easdale en je kijk naar Isle Seil. Zie je ook hoe een klein rotstukje het maar is met de ferry, 3 minuten wel te verstaan.

Het eilandje is klein en je kunt het in zo’n anderhalf uur rondwandelen. Er liggen diepe bassins in , wat vroeger mijnschachten waren. Doodeng met Wally, als die erin zou vallen is er geen mogelijkheid om er uit te komen. Nou is hij niet helemaal dom, maar ik panikeer nou eenmaal snel. Tobbert ben ik...

Leuke wandeling gemaakt, weer terug met de ferry en hebben we eerst een bezoek gebracht aan de leuke pub in in het dorpje. Een welverdiende pint en glas wijn gingen er wel in.

donderdag 11mei.

Weer als een blok geslapen, het gaat goed deze vakantie. Vanochtend rustig weer richting Oban gereden waar we om 18 uur de boot hebben naar Mull. De omgeving is hier prachtig, niet echt ruig maar lieflijk en groen. In Oban boodschappen gedaan, wat gegeten in een pub uit 1720, wat winkels bekeken om onze tijd wat door te komen. Iedereen praat hier tegen je, zijn belangstellend en we horen eigenlijk best wel vaak dat ze een beetje klaar zijn met al die campers in hun land. Ik snap dat wel, we zijn gewoon een grote witte plaag aan het worden, maar geef ik daarom mijn alle grootste liefhebberij op? Het zal steeds moeilijker worden om rustige en nog onontdekte stekkies te vinden en vind je die wel dan is het beter daarover te zwijgen en ze voor jezelf te houden. 

Ochtendwandeling met Waldolala..

Oban, best een leuk stadje met veel horeca, grote supermarkten, vertrekpunt van ferry’s naar heel veel Schotse eilanden.

Alle plaatsnamenborden, menu’s in restaurants en eigenlijk alles is hier tweetalig. Engels en Keltisch.

De boot naar Isle of Mull, bijna vaarten naar de eilanden worden hier uitgevoerd door de maatschappij Caledonian MacBrayne, oftewel CalMac. Het schijnen hele oude wat krakkemikkige boten te zijn die dus regelmatig uitvallen.

19.15 uur. We zijn er en vanaf de steiger linia recta naar een camping gereden voor één nacht. Net even buiten gekookt en gegeten en toen snel naar binnen gevlucht voor die kleine etterbakkies...Midges. Voor het eerst deze vakantie.

Vrijdag 12 mei.

Lekker gepoedeld op de camping, water bijgevuld en geleegd en we kunnen weer op pad voor een paar dagen vrij staan. Het weer is fantastisch en de route ook. Mull is prachtig, elke bocht geeft weer een prachtige aanblik. We staan nu op een prachtige plek aan zee op het land van een farmer hier verder op woont. Soms denk ik weleens dat we grondig verziekt worden door al die schoonheid van Schotland, hier kan toch geen ander land tegen op?

Foto’s onderweg genoemen. Ze zeggen weleens van Mull dat het Schotland in het klein is.

En zo sta je dan...is toch paradijselijk.

Zondag 14 mei

Weer een paar dagen niet kunnen schrijven op mijn site, mijn laptop was leeg en die kan alleen opgeladen worden aan de paal. Gisterenochtend wilden we een niet al te lange en vooral een makkelijke wandeling maken in de omgeving van onze slaapplek. Je raad het al? Tuurlijk werd het weer een ware beproeving met tranen en al. De Schotse rotsen zijn glad en de grond is sompig. Je zakt constant weg en dat is zwaar , heel zwaar....daarbij loopt al die modder dus ook je loopschoenen in (en dat terwijl we speciaal voor dit gaiters hebben gekocht, maar niet aangetrokken). We konden geen pad meer vinden dus liepen wat verdwaasd en verdwaald rond , zelfs Ron vond het niet meevallen en ook niet leuk meer. Daarbij Wally, die lieve schat, die heeft het helemaal voorzien op schapen, dus die moest constant tot orde geroepen worden. Dit dus terwijl je het al zo moeilijk hebt met jezelf staande te houden. Al om al, weer een hoop geklaag van mij, maar we hebben het weer gered. Heel de middag genikst, gegeten, gedronken, gelezen en van het prachtige uitzicht genoten. Alhoewel de weer-apps steeds alleen maar regen opgeven, zitten en lopen we vaak heerlijk in de zon. Zo onvoorspelbaar het weer hier. Morgen moet het heel de dag regenen, terwijl wij een boottocht naar het eiland Staffa geboekt hebben. We zien het wel.

Schotse wandeling...en je kan je broek echt gelijk weg gooien, want die bruin rode modder gaat er niet meer uit.

Slaapkameruitzicht..

En dan vandaag zondag richting Fionnphort, waar we om 2 uuur met de boot meegaan naar Staffa. Eerst nog even een flinke wandeling gemaakt met Wally, want die mag mee op de boot, of dat een succes is gaan we wel zien. Hij is overigens jarig vandaag. Vier jaar alweer.

Voor vertrek nog even een vette Fish and Chips weg zitten werken, die overheerlijk was.

Wij gingen met een mannetje of 15 met een wat oude houten boot naar Staffa, omdat het erg stormde midden op zee met hoge golven, waarschuwde de kaptein ons en was de keus aan ons of we mee wilden. Normaliter ga je ook een half uur van boord op Staffa, maar door de hoge golfslag kon dit nu niet. Tuurlijk gingen wij wel mee...daredevils. Wat ging het tekeer op zee. Drijfnat was ik door de overslaande golven...en Wally vond het ook niet echt ontspannend. Sommige mensen op de boot waren kotsmisselijk...maar okay, Staffa maakt het allemaal goed, erg mooi, gewoon wonderschoon en voor het eerst van ons leven papagaaienduikers oftewel puffins gezien.

Ik ga deze week zo proberen te publiceren.

Nog even een korte video van toen we de haven uitvoeren. Nog geen wind, Wally nog ontspannen. Ik ga nu als een speer deze week publiceren, goed internet op deze camperplaats, even waarnemen. We weten nog niet waar we morgen naar toe gaan, of nog even op Mull, of overvaren naar het vasteland. Tot volgende week.