Maandag 13 januari.

Wat waren we moe van alle indrukken gisterenavond. Gewoon als 2 zombies een serie zitten bingewatchen. Toch heeft Palermo ons hart gestolen, je houdt ervan of je haat het. Vandaag was het plan om 2 dagen naar een camping hier in de buurt te gaan, om o.a de was te doen. Nu regent het ontzettend en dat blijft de hele week zo in deze regio. We hebben besloten een stuk zuidelijker te gaan rijden, op de weerkaart is het daar droog. Jammer want er waren nog dingen die we graag wilden zien in de buurt van Palermo, maar ja wel graag met beter weer. Onderweg wilden we nog een leuk Atlas Obscura-app dingetje bezoeken, maar als zo vaak hier konden we het niet vinden. Na de boodschappen een mooi plekkie gezocht via P4N en dan even warm eten koken en verder niks noppes nada.
We werden hier aangesproken door een Engels sprekende Slowaakse jonge vrouw, die was al 2 jaar op pad helemaal alleen in een stationwagen. We hebben leuke tips uitgewisseld. Zij zei zich nog geen moment onveilig te hebben gevoeld. Zij deed de ronde Sicilië precies de andere kant op dan wij, met de klok mee. Ik vind het zo stoer van zo’n vrouw in haar uppie.

Lijkt een enorme stortbui, maar is gelukkig overgewaaid

Wat een plek weer hè...ik zit op een Facebookgroep "Italië met de camper" waar ik veel leuke tips vandaan haal, maar ook regelmatig lees dat vrij staan in Italië geen doen is. Nou geen last van hoor. Prachtplek en Wally lekker los, dat heeft hij wel verdiend na de stad.

We maken zelf een spaghetti maaltje, je zou toch denken dat een ouderwets AVGtje er wel in zou gaan ondertussen. Ik denk dat Ron  dat wel zou blieven, maar ik...

Dinsdag 14 januari.

We kijken in de avond naar een bijzonder spannende serie. Het  is Pools en heet The Thaw, grauw en er kan werkelijk geen lachje vanaf bij de hoofdrolspelers, maar echt heel spannend. Aanrader.

Vanochtend toen we vertrokken van ons mooie plekje, kwam er een auto aan met verse vis. Nou wij wilden wel 2 visjes van deze meneer. Al inpakkende deed hij er ook nog een zooitje reuzengarnalen bij...gratis dacht ik naief en murmelde ik van ..Grazie,mille, grazie mille, wat ontzettend lief.. Afrekenen was onduidelijk hoeveel. Ik gaf 10 euro, te weinig bleek, dan maar een briefje van 50...de man pakte het aan en terwijl ik op het wisselgeld zat te wachten ging hij er als een speer vandoor in zijn autootje...wij helemaal beduusd. Ik merk toch dat het een ongelooflijk taalbarrière is hier in Italië. Okay, we eten een behoorlijk prijzig visje vanavond en laten het ons maar smaken.

Naar Ribera voor de was, op P4N een laundry gevonden en met een beetje geluk kunnen we nog parkeren ook.

Nou wasserette gevonden en werkelijk in een recordtijd al onze vuile was weg gewerkt. We kunnen er weer even tegen. We willen hier in de omgeving 2 dingen bekijken, dus zoeken een camperplaats in de buurt van de Vallei der Tempels in Agrigento en de Turkse trappen ( La Scala dei Turchi). Eerste camperplaats bomvol, nog niet meegemaakt deze vakantie, 2de camperplaats wel plek.
Vanmiddag overvalt me ineens een golf van chagrijn, kan je weleens hebben. Dan vind ik het een bende in de bus, ruik ik van alles, kan niks vinden en vind ik het allemaal veel te klein hier binnen..okay even een beetje, zeg maar boel, schelden en we gaan weer doorrrr...
De Turkse trappen liggen hier op loopafstand. Waarom heet het Turkse trappen? Best onduidelijk...blijkt dat de Arabieren hier lang, lang geleden binnenvielen om de omliggende dorpen te veroveren. Alles en iedereen die daar uit die contreien kwamen werden eenvoudigweg maar Turken genoemd, of ze het nou waren of niet. Beetje warrig verhaal, maar meer duidelijkheid is er niet te vinden.

De Turkse trappen, tot voor kort mocht je er op om mooie plaatjes te schieten, maar net zoals overal werd het hier een gekkenhuis in de zomer, erosie lag op de loer, dus nu gesloten om er vrij rond te lopen. Wally is een uitzondering natuurlijk..:-)

Kostbare garnalen vanavond. 

Woensdag 15 januari.

Nou spannende en erg goede serie hoor The Thaw. Vanochtend na het vullen legen en lossen richting Agrigento gereden voor een bezoek aan de Valley of the Temples, het was nog rustig en via een wandeling van zo’n 2 uur kan je langs al de restanten en tempels in de vallei. Zoals bijna overal in Italië mag de hond gewoon mee. Prachtig en vooral indrukwekkend vonden we het. Ik weet te weinig van mythologie, maar hoe hebben ze het voor elkaar gekregen om zulke grote bouwwerken op die heuvels te bouwen....en van die grote steenblokken, niet van Ijsselsteentjes of zo. Dat intrigeert me altijd zo, zou zo wel even in de tijd terug willen stappen.

Daarna hadden we honger, maar geen restaurant kunnen vinden dat open was, dan maar een P4N plekje vinden om te koken en te slapen. De eerste plek, was geen doen met onze bus, bijna loodrecht naar beneden, dat lukt dan wel, maar je moet ook weer naar boven. Toen naar een plek waar ik op weg er naar toe ook de bibbers kreeg, kuilen, gaten, diepe plassen. Jemig wat rossen we die bus van ons af met al dat geweld....maar uiteindelijk wel op een geweldige plek beland. Er staan hier nog meer campers, maar allemaal 4x4 of van die grote overlanders. Ja en dan wij met ons deftige automaatje...

Vanuit de vallei zie je de stad Agrigento liggen..

Plekje...om bij te komen van al dat cultuurgeweld.

Een hele vriendelijk zwerfhond komt gewoon bij ons liggen alsof hij ons al jaren kent. Wally vindt het leuk en zelfs niet erg als hij van ons zijn voer krijgt. Tis zó,n goedzak, dat had Sjors never te nimmer geaccepteerd.

Wisten jullie al van mijn vissentik? Als vervolg op mijn vogeltik, en ooit de uilentik. Tja, totdat je het ineens spuugzat bent...en dan moet alles weg, en verzin je weer een nieuwe tik...

Donderdag 16 januari.

Vandaag precies een maand op pad. Het voelt alsof we al veel langer weg zijn. Ik probeer geen nieuws te volgen, alhoewel je er niet helemaal aan ontkomt, maar dat minder nieuws kijken doet me goed. Vandaag willen we niet al te veel, we zijn  helemaal door onze eetvoorraad heen dus moet er nodig aangevuld worden. Daarna willen we ergens eten, maar dat lukt niet echt aan deze kant van Sicilïe, het is allemaal gesloten, dan maar weer een plekje aan zee zoeken en zelf koken. We staan nu op een betaalde camperplaats dat ondanks dat we dicht op elkaar staan erg prettig is, mooi schoon strand voor de deur. Links van ons staat een Hollandse vrouw van 30 alleen, ook weer zo stoer. Ze heeft de trein gepakt naar Sicilië, daar een camper gehuurd en is nu al een maand alleen op pad. Maakt zich nergens druk om en slaapt het liefst op verlaten plekken in de natuur. 

Rechts van ons staat dit..

Een gevaarte met ook nog een squad erachter. Duitse mensen en zij wonen er in. Ze willen binnenkort naar Mongolië. Hoewel ik ze stoer vind dat gevaarte, zou ik er geen één willen...te groot, te zwaar, te beperkt voor een heleboel plekken.

Ons uitzicht op Licata. We doen niet veel vandaag, we koken, we lezen, lopen wat over het strand. In de avond kijken we naar de Engelse serie Rivals, even inkomen, maar zó leuk en een beetje fout, maar heerlijke serie.

Vrijdag 17 januari.

Wind en regen vannacht, zeg maar storm...de bus stond te schudden. De weersberichten zeiden ook al dat het noodweer zou worden vandaag. We zijn vanochtend ook zeker een uur bezig geweest om de klei van onze schoenen te krijgen, deze camperplaats is in wording, zeg maar aanleg. De grond veranderde na de regen in een grote kleimassa. Gedag gezegd tegen onze stoere buurvrouw. We zijn in de stortregen gaan rijden naar de stad Ragusa, echt prachtig zoals het tegen de bergen ligt. Daar aangekomen hadden we ontzettende honger en op zoek naar een restaurant dat open was. Regen, regen....binnen 2 minuten waren we tot onze slip toe nat. Je kon geen hand voor ogen zien van de wind en stortregen. Lichtelijk geirriteerd weer terug naar de bus, ons natte goed uit en droge kleding aan, dit wordt niks met dit weer. Jammer want het leek me zo mooi dat Ragusa, dan naar Modica een stadje verderop. De navigatie leidde ons door een onmogelijke weg waar ook geen omkeren mogelijk was, maar we konden ook niet door. Ik er uit om Ron aanwijzingen te geven en dat wil nog wel eens niet goed gaan met ons. Ik schreeuwen en handgebaren maken, Ron mij negeren...achteraf zegt hij dat hij me niet zag in de achteruitkijkspiegel. Korton, weer een deukje gereden en weer tot op de onderbroek toe zeiknat...en een humeur om te schieten, wij allebei.
Eenmaal in Modica, ook weer zo’n stadje om te zoenen zo mooi, zagen we een leuk restaurantje dat open was. Wij naar binnen en zaten we naast 2 Nederlandse mannen, waarvan er één uit Rotterdam kwam. Tja, en dan heb je ineens dat ouwejongenskrentebrood gevoel. Heel gezellig gebabbeld met deze wijnliefhebbers. De mannen zaten ondertussen al aan hun tweede fles wijn en aan de grappa, dat was te merken, de stemmen werden harder, lachsalvo’s luider... de remmen gingen los. Heel de zaak keek naar ons, een beetje genant werd het wel. Tijd voor ons om door te gaan. We hebben overigens geweldig lekker gegeten. Nog wat leuke tips gekregen van de mannen. Eén van de twee heeft hier een bouwval gekochten en is het bewoonbaar aan het maken.
Nu op een P4N plek met geasfalteerde ondergrond, dat moet wel met die regen, ook onweer ondertussen. We staan veilig en verhard op een best bijzondere parkeerplek, midden tussen de grotwoningen. Morgen weer naar de kust, het weer wordt beter.

Ragusa..

Nog even wat plaatjes van de lunch.

Vrijdag 18 januari.

Prima plek om te slapen...aan de steeds af en aanrijdende auto’s raken we ondertussen ook gewend. We rijden naar Marzamemi aan de kust, volgens de Rotterdammer van gisteren moest dan een bijzonder leuk plaatsje zijn. Hij had helemaal gelijk, een klein oud stadje dat ooit leefde van de tonijnvisvangst. Het is typisch zo’n vissersdorpje waar ik zo van hou. Dit hele gebiedje is regelmatig slachtoffer van overstromingen als de zee te erg tekeer gaat. Al lopende zagen we dat de zee en de regen hier gisteren ook flink huisgehouden heeft. De zon schijnt heerlijk vandaag. De wereld ziet er toch wel mooier uit met de zon.

Overal vluchtroutes mocht de zee het dorp hier overnemen.

We hebben ons voorgenomen niet meer zo erg vaak uit eten te gaan, maar dit restaurantje lag zo heerlijk in de zon met een beukende zee op de achtergrond. We konden het niet laten en zijn overstag gegaan, alles smaakte verrukkelijk.

Nu staan we op een particuliere camperplaats met een heel vriendelijk eigenaar, kwam net fruit brengen. We werden net aangesproken door een Duitse dame, die ons herkende van een paar dagen terug op een camperplaats. Zij hebben het zelfde euvel als wij vaak.... een accu die niet oplaadt. Ron even kijken of hij het kon verhelpen, wij zijn tenslotte ervaringsdeskundige ondertussen. Helaas niet gelukt. Die mensen hadden sowieso erg veel pech gehad onderweg, waren beroofd in Salerno van kleding, pasjes, telefoons e.d. Bleven wel positief gelukkig. Ik weet niet hoe ik zelf zou reageren.

Zondag 19 januari.

Spartaanse douche hier op de camperplaats, spoot alle kanten op behalve de goede en dan ook nog ijskoud. Okay, we zijn weer schoon, maar van harte ging het niet. We hadden het plan een flinke wandeling te maken door een natuurgebied hier in buurt. Na weer een helse tocht om er te komen, bleek ook dat je er niet in mocht met een hond. Omdat er niet zo vaak hondenverboden zijn hier respecteren we het en zoeken een andere wandeling op Komoot. 30 kilometer verderop en heet Cava Grande. Weer een helse tocht om bij het beginpunt van de wandeling te komen, wat doen we onzelf aan...en dan eindelijk daar, staan we voor een gesloten hek en konden we niet door. Okay, dan maar een stuk verderop de wandeling beginnen. Soms moeten we best een beetje schelden hier in Italië en dat lucht op en kunnen we weer wat teleurstellingen aan...

We belanden bij een parkeerplaats waar je een ticket moest kopen om de kloof in te mogen. Rariteit vind ik dat. Doen we niet want de hond mag ook niet mee. We zijn gewoon een beetje in de buurt gaan wandelen en dat was ook mooi. Foto boven kijk je de kloof in.

Ron prijkt met de eer als eerste boven te zijn, zoals gewoon is ondertussen...

De cava Grande leidt naar de zee..

We hebben dit echt besloten, zijn er helemaal klaar mee op steeds met samengeknepen billen te moeten rijden. Het is wachten op die keer dat het echt fout gaat. We gaan naar een camperplaats vlak bij de stad Noto, die willen we morgen bezoeken. We, althans ik, zijn een beetje moe van al die avonturen. Ik zou wel een paar dagen op één plek willen blijven, lekker lezen en even niksen.