Vlakbij waar we de bus parkeerden, zagen we een mooi initiatief. Nauplion maakt zich sterk voor het inleveren van plastic flessen. 3 ct per fles, en geloof me als je ziet hoeveel plastic er hier langs de weg ligt dan kan je er schathemeltje rijk van worden.

De kapsalon...

Zondags tafereel...

Nauplion is een leuke stad. We hebben er flink wat afgeslenterd en het werd warmer en warmer en drukker en drukker.

Lekker geluncht en Ron kleurde waanzinnig bij het servet...

Uiteindelijk weer gaan rijden richting Epidaurus, want dat bleek hier niet te ver vandaan te liggen. Ik schaam me diep om in een land met zoveel geschiedenis en oudheden te zijn en wat we er van zien is nihil. We konden de Kolonel parkeren onder de bomen, dus eindelijk even op pad zonder Wally. Eén ding moet ik nu voorgoed in mijn oren knopen. Onderneem geen activiteiten met een flinke lunch met wijn in je mik!! Het was prachtig het oude theater, maar warm en klimmen, dus ik stond gelijk weer in de sproeistand.

Dit hele complex met ook nog wat tempels en een sportstadion dateert uit 400 jaar voor Christus, dus toen wij in de laaglanden nog bijna Neandertalers waren en heel primitief leefden. Hier komt dus duidelijk onze beschaving vandaan. Ik zou zo graag even terug in de tijd willen kijken.

De akoestiek van dit theater is ongeevenaard en er worden nog steeds regelmatig concerten en festivals gegeven.

Maria Callas van de lage landen zingt La Triviata..

Geen spijt gehad, maar veel te warm. Volgende keer dat we naar Griekenland komen dan echt in de wintermaanden.

Slaapplek voor vannacht, zo’n 10 km van Epidaurus vandaan, bij een kerkje en helemaal alleen tot nu toe.

Vanavond eindelijk een kaarsje gebrand in het prachtige kerkje...voor al diegenen die mij ontvallen zijn.

Maandag 16 oktober.

Vandaag een flinke rit over snelwegen gemaakt richting Noorden, onderweg boodschappen gedaan, geluncht in on-Grieks oord, Megalopolis. Nu weer op een fantastische mooie stek aan zee voor de avond en nacht. Zal voorlopig de laatste plek aan zee worden, dus we genieten er extra van. Helemaal alleen, dus Wally lekker los.

De tolbrug over die de Pelopennesos weer met het vaste land verbindt

Daar beneden staan we op een smalle grindweg tussen de zee en een zoetwater meertje. Mijn telefoon zegt dat het hier Peta heet.

Het franse schooiertje

Het weer heeft hier in Griekenland een paar weken terug flink huisgehouden, zo erg dat er in bepaalde gebieden hele dorpen verwoest zijn, wegen niet meer begaanbaar. Wij zijn de dans ontsprongen en hebben eigenlijk maar één nacht noodweer gehad. Op de camping van de week spraken wij Nederlandse mensen die het wel 2 x hadden meegemaakt en veelal huilenden en zoekende mensen hadden gezien in deze gebieden. Wat voel ik me dan een luxe decadente toerist. Mijn hart gaat uit naar alle getroffenen hier. Eerst die verwoestende bosbranden en nu dit...

Dindsdag 17 oktober.

Flink wat kilometers gemaakt en nu op een prachtige plek aan het begin van de Vikoskloof en bij een heel mooi oud bruggetje. Het Zagoriagebied en mijn telefoon zegt dat het hier Geroplatanos heet. We schurken al een beetje tegen Albanië aan. Het stortregent en onweert...ik vind het heerlijk eventjes, moet niet te lang duren natuurlijk hè.

Ook voor het eerst in een soort loofbos, dus eindelijk zie je wat van de herfst. Ik hou van de herfst.

De mooie oude brug. Morgen gaan we een stuk de Vikoskloof in wandelen....even aankijken of het niet te eng is met Wally. De Vikoskloof is volgens het "world book of records",de diepste kloof van de wereld.

Het herfstgevoel neemt gelijk beslag van me...kaarsjes aan.

Woensdag 18 oktober.

Heerlijke rustige en koele nacht. Vanochtend op tijd vertrokken de kloof in en wat een prachtwandeling was dat. Niet al te ingewikkeld en spannend, mild pittig...dus geen gekreun en gemopper van mij. Je kan deze 30 kilometer lange kloof op meerder manieren in, wij hebben uiteraard niet voor de allerzwaarste gekozen, maar één die direct van onze slaapplek begon. Helaas had deze slechtziende oen haar camera op een verkeerde stand staan, dus vind ik de foto’s geen goed doen aan de werkelijke schoonheid van deze wandeling. Helaas, we moeten het er mee doen.

Prachtige oude kronkelige esdoorns overal langs de rivier. Moeten echt al eeuwen oud zijn.

Na de wandeling verlaten we ons mooie stekkie. We willen ergens wat eten en wat van de omgeving zien. We kwamen zoekend naar een restaurant op google uit bij het dorp Aristi. Prachtig al die huisjes van leisteen en zo’n leuk sfeertje. Oude mannen aan de koffie met kralenkettingen glijdend door hun handen.

Het enige restaurant dat open was en we hebben gesmuld. Zo simpel, maar zo lekker.

Ik ben gek op de bietensalade hier.

Karakteristieke kop hier uit het dorp. Hij ging er helemaal voor staan om gefotografeerd te worden. Ik zal niet de enige zijn die dit deed.

Onderweg naar de enige camping in dit hele grote gebied. Het is toch prachtig.

Zo nu even ons campement opgeslagen op een camping. Morgen doen we nog een mooie route naar een punt vanwaar je de Vikoskloof kan inkijken en dan gaan we Griekenland verlaten via Albanië. Met pijn in mijn hart, écht. Je kan niet anders dan verliefd worden op dit mooie en vriendelijke land.

Donderdag 19 oktober. 

Lekker gedoucht, de boel wat gekuist en op naar Vradeto, vanaf daar heb je een wandelpad naar Beloi, vanwaar je een mooi uitzicht in de kloof moet hebben.

Onderweg weer zo’n mooie oude brug.

Het was best nogal een klim naar dit mooie uitzichtpunt, maar zonder al teveel gejammer heb ik het bereikt.

Het Franse schooiertje moest even vast worden gezet aan een boom. Dit uitzichtpunt was zo gruwelijk hoog dat ik er al bibberende benen van kreeg, maar mooi....

En dan proberen Papa en Mamadoupolus een beetje instawaardig op de foto te gaan als we de top bereikt hebben. Selfies is aan ons niet besteed.

De rotspartijen hier bestaan uit allemaal leisteenlaagjes. Wat kan de natuur dat toch keurig netjes regelen.

Hoe vaak we deze rit niet stil gestaan hebben om te fotograferen...maar wat ik al eerder zei; je doet het landschap zo tekort met je fotootjes. Ik mis mijn oude spiegelreflexcamera en die fantastische zoomlens weleens. Dat waren toch de mooiste foto’s, maar mijn nek trok dat loodzware ding niet meer.

Nog even ergens wat gegeten, boodschappen gedaan. Voor de zekerheid maar wat wijn ingeslagen. Je weet nooit wat je aantreft in Albanië.

Laatste slaapplek in Griekenland, zo’n 10 km van de Albanese grens. Wally vindt het heel spannend hier, ruikt w.s wilde zwijnen want die zijn hier talrijk aan de sporen te zien.

Buiten dat ik het bijna moeilijk heb om Griekenland te verlaten vind ik het ook spannend om naar Albanië te gaan. Sommige mensen vinden het er verschrikkelijk, zo’n cultuuromslag met Griekenland, anderen zijn juist helemaal lyrisch. We gaan het meemaken, alhoewel we Albanië in vogelvlucht gaan doen hoor. We kijken hoe de eerste kennismaking bevalt en kunnen dan misschien ooit langer en uitgebreider.

Wallemans zijn snor en baard zijn al aardig verkleurd door de vele zon.

Vanochtend vroeg en het voelde heerlijk herfstig aan.

Vrijdag 25 september.

De grens over en we zijn in Albanië. Je ziet het gelijk dat het anders is dan Griekenland, de huizenbouw, het type mensen, zelfs de natuur doet anders aan.

De Albanese grensovergang. Heb ik verdikkeme veel geld betaald in Nederland om Wally zijn papieren allemaal in orde te krijgen...kijken ze niet eens in zijn paspoort, schoven het zo op zij.

Onderweg, alleen maar mooie vergezichten. Wij wilden naar de stad Berat en jawel Aagje had een leuke tussendoorroute verzonnen.

LES1 AlBANIE!!! Nooit en dan ook nooit proberen zonder gedegen voorbereiding zomaar een route gaan rijden. Hemeltje lief, wat een wegen hebben we gereden. We hebben echt 4 uur in het rond gereden door een woestenij en uiteindelijk de moed opgegeven en omgekeerd naar gewoon maar weer de snelweg. Onderweg zagen we wel bijzondere dingen. Zoals boeren die nog gewoon met de hand aan het zaaien zijn. Alles gebeurd hier nog met muilezels en paarden. Mooi gezicht wel. Wij werden tijdens onze hachelijke tocht nog ingehaald door een man op paard om ons te waarschuwen absoluut niet verder te rijden. Ja Albanië is duidelijk andere koek dan Griekenland. Wel hebben we onderweg heerlijk en spotgoedkoop ergens gegeten. Voor die prijzen hier ga ik echt niet zelf koken.

Zojuist weer van de grote weg af voor een P4N plekje aan een grote rivier...en ja hoor, weer zo’n 4x4 weg. Dus bus van ons krijgt het voor z’n kiezen zeg. Omkeren had ook geen zin. We staan nu weliswaar op een hele mooie plek, maar het idee dat we niet zomaar snel weg kunnen staat me niet aan. Maar ach, de man heeft het hier naar z’n zin, en de Franse schooier ook. Zal wel weer loslopen. De temperatuur die vanochtend zo lekker herfstig was is opgelopen naar 31 graden.en het waait heel hard.

Het schooiertje kan hier lekker los rondscharrelen en die komt gelijk met een half geraamte van een schaap aanzetten.

Zaterdag 21 oktober.

Gekmakende wind, voelde als een fohn en benauwd en bloedheet, heel de nacht. Echt zo’n wind waar je, althans ik, onrustig van wordt. Jammer, hoe mooi de plek ook was, ik was blij dat we vertrokken...en weer door kuilen, putten....

Door een beetje nietszeggend landschap zijn we naar Berat gaan rijden. Berat wordt de stad met de duizenden ramen genoemd en moet één van de mooiste stadjes van Albanië zijn. Veel is natuurlijk verwoest in het land tijdens het communistische tijdperk. Alles moest wijken voor propagandistische gebouwen en typische oostblok-wijken met grauwe flats. Berat en nog een aantal steden zijn hier aan ontkomen.

We staan nu op een camping, maar mag geen naam hebben als camping, vlakbij de oude brug naar het centrum en met stroom een een douche. Deze plek is van Adrian en zijn vrouw. Ontroerend lief is deze man, als hij je kon zoenen zou het het doen. Wij stonden er net en hij kwam 2 stoelen brengen voor ons om op te zitten en later weer wat fruit brenegen, komt steeds vragen of alles okay is. Lief!

We zijn lopend het stadje ingegaan en het is benauwd. Ik moet toch even omschakelen merk ik, van de Griekse Idylle naar dit, maar we vergapen ons aan alles. Zo anders...

De camping oftewel de parkeerplaats met stroom en douche. We staan hier samen met een Frans stel.

De receptie van de camping en tevens het woonhuis van Adrian en zijn vrouw.

De stad van de duizenden ramen wordt hier een beetje duidelijk...

In het hoogseizoen zijn deze kraampjes allemaal ingenomen door wijnmakers uit Albanië en dan kan je proeven dat het je een lieve lust is, want hoewel het hier grotendeels Islamitisch is wordt er flink ingenomen met raki en wijn.

Iets wat gelijk opvalt in Albanië is de vele mannen die op terrassen zitten of in parken. In Griekenland is dit ook, maar hier zie je amper vrouwen op terrassen en in parken. Het ziet er allemaal reuze relaxt uit, al die keuvelende mannen, maar waar zijn de vrouwen? Huis schoonmaken, aan het werk?. Volgens mij is het in Nederland vaak andersom, op terrassen zie je doorgaans vrouwen en vriendinnen die lekker zitten te "wijnen".

Heerlijk tòch..waar zullen ze het over hebben?

De slager verkoopt hier gewoon vanuit zijn auto..

Weer mannetjes...

Net heerlijk zitten eten in een typisch Albanees restaurantje. En weer zo vriendelijk en gastvrij en weer spotgoedkoop.

Ik zei vanochtend nog tegen Ron, dat ik nog moet bekomen van het verschrikkelijk leuke en mooie Griekenland en nu weer hier van de ene verbazing in de ander val. Soms is het ineens een beetje teveel en een beetje rust en wat langer op één plek blijven zou misschien wel beter zijn, maar ja....voordat we thuis zijn gaan we nog door zoveel landen en je kan moeilijk alleen maar op de snelweg blijven.

Ik ga deze week weer publiceren nu. Tot volgende week lieve mensen.