Je moet echt je best doen voor een foto zonder mensen, overal opstootjes, maar soms lukt het...bijna.

Weet je, eigenlijk vind ik het ongepast om foto’s te plaatsen van vreemde mensen, maar soms is het gewoon nodig om de situatie weer te geven. Dit kwam je dus om de haverklap tegen. Een gids met vlag en daarachter hordes toeristen. 

Weet je, we waren 2 weken terug in de Vikoskloof in Zagoria Griekenland, daar hebben we 3 uur gewandeld en onze ogen uitgekeken én we zijn werkelijk geen ander mens tegen gekomen, het kan gelukkig nog wel.

Doorgereden tot bijna aan de Sloveense grens en nu staan we op een parking in Trakoscan, bij een kasteel en een mooi meertje. Net al even wat rondgeslenterd en gegeten. Morgen een rondwandeling rond het meer....en straks even bezinnen wat we daarna gaan doen.

Maandag 30 oktober.

Onrustige nacht, veel rijdende en stilstaande auto’s met de lichten en motor nog aan. Ik lig dan te waken, de Man ronkt rustig door. Vanochtend een rondje meer gedaan wat op dit moment geen meer weer is. Het is helemaal leeg gebaggerd en waarom hebben we niet kunnen ontdekken. Desalnietemin was het echt een heerlijke herfstwandeling.

Lief schelpje met Maria onderweg in een grot.

Ron bestudeert mos en concludeert dat er ontzettend veel soorten mossen zijn. Soms zou ik wel veel meer van de natuur willen weten, van mossen, van eetbare planten, paddestoelen...

Trakoscan, het kasteel waar dit hele Natura 2000 park bij hoort.

We zijn na de wandeling vertrokken via Slovenië naar Oostenrijk, dus van het Dobre Dan, zitten we nu in het Gruss Gott gebied. Nog even problemen omdat de navigatiemiep ons niet via de snelweg Slovenië in stuurde, maar via kleine weggetjes. We kregen niet de kans om een noodzakelijk vignet te kopen voor Slovenië en nergens wifi om ’m online te activeren. Uiteindelijk bij een Supermarkt lukte het en dan betaal je een vignet voor een week, terwijl we maar een uurtje in het land waren, maar okay...

Vanmiddag , al over de Oostenrijkse grens een zoektocht naar een restaurant dat open was.....en het enige dat open was, dat was een Chinees...stel je voor Chinees eten in Oostenrijk. Okay, we hadden honger en bleek het ook nog All You Can Eat te zijn, in buffetvorm...en als we ergens een hekel aan hebben..

De buiken waren gevuld en we kregen heel lief een glas Gruner Veltliner en bier kado, terwijl dat niet bij het buffet hoorde. Nu op een niet bijzonder mooie camperplaats, maar wel met geweldige voorzieningen. Prachtdouche, super wifi...alles er op en eran in Kaindorf.

We zijn op weg naar de Donau, jawel die Schone blaue. Nog nooit gezien...

Dinsdag 31 oktober.

Vanochtend vertrokken richting Donau is de stortregen, je zag bijna geen hand voor ogen op de snelweg, doodeng. Bij Krems langs de Donau gaan rijden en ondanks de stortregen zagen we wel hoe mooi het is, nu al, laat staan met een zonnetje. Foto’s zijn minimaal, want ik durf niet met dat ding in de regen.

Van Krems langs de Donau naar Melk gereden door het gebied Wachau, bij mij vooral bekend om z’n mooie wijnen. Grüner Veltliner, Zweigelt en dit schijnt de top van Oostenrijkse wijn te zijn.

Wij deden het vanmiddag met deze, en die was niet mis.

In zo’n typisch Oostenrijks restaurant, vol met houten kneuterigheid. Ik hou er soms zo van..

Nu voor een nachtje op een camperplaats/ parkeerplaats in Melk, met zicht op de beroemde abdij. De keuze voor mooie plekken is matig hier aan de Donau, of al gesloten. Deze ligt gunstig ten opzichte van het stadje en naast deze plek ligt een klein bos, dus even lekker wandelen met Waldolala. Morgen gaan we de stad even in, de abdij zal niet gaan met een hond. We zien wel.

Regenjas weer uit de mottenballen sinds weken....

Woensdag 1 november.

Vanochtend fris, maar met een stralende zon, helemaal mijn weer. Eerst door het stadje Melk gewandeld. Omdat het vandaag Allerheiligen is, is bijna alles dicht en een vrije dag voor de Oostenrijkers. Mooi stadje, rustig , schoon zoals bijna alles in Oostenrijk. Ik kan niet anders denken dan aan Strauss, de wals, operette ,Sachertorte en Wiener schnitzel als ik door deze stadjes wandel, wat een schril contrast met Albanië vorige week.

De abdij gisterenavond vanaf de camperplaats.

Melk.

Wat we eigenlijk nooit doen is koffie drinken op een terras, maar het weer was zo geweldig en veels te vroeg om al te gaan wijnen, dat we overstag zijn gegaan. Koffie met Apfelstrudel und ein creme-schnitt.

Nogmaals de mooie en grote abdij.

Omdat we gisteren met zulk slecht weer het mooiste gedeelte van de Donau hebben gereden, dachten we vandaag met een stralende zon de rit nog eens over te doen. Wachau is echt prachtig. Helaas weinig goede stopplekken om te fotograferen, dus moet ik het met de herinneringen in mijn hoofd doen.

Tja en daar staat Wallemans in een wijndruivenverwerkings-systeem. Hier komen tijdens oogsttijd de wijndruiven binnen en worden ze verwerkt. Vandaag helaas niet...Allerheiligen!

Uiteindelijk weer terug in Krems, waar we gisteren de rit door Wachau begonnen waren, daar nog even gewandeld door het historisch centrum, en weer hoor ik Strauss in gedachten...padidadipom pompom pompom...

Na Krems besluiten we direct richting Duitsland te rijden. We willen nog wat dingen zien "ins Heimat". Viel nog niet mee een geschikte slaapplek te vinden, óf gesloten, óf drassig, maar nu kwamen in het pikkiedonker aan bij een geschikte plek bij een gesloten restaurant in Steinhaus, zo’n 20 kilomter noordelijk van Passau.

Donderdag 2 november.

Regen, kou en nattigheid, maar ik geniet ervan...zo lang het duurt hè.

Onze plek vannacht. Dat kan alleen in Duitsland, alle voorzieningen voor handen, verwarmde douche en dan betaal je 5 euro en dat doe je in een honesty-box, dus op basis van goed vertrouwen. Het restaurant was niet open op woensdag, maar moet er gezellig en goed zijn. Wat is er heerlijker dan na een pompeuse Duitse maaltijd met bier und wein zo je camperbedje in te duiken.

Het plan was om vandaag het Brattwürstenmuseum in Neurenberg te bezoeken. Aangestoken door het enthousiasme van Dirk en Yvon van welkom (dickenyvonne.nl), die er onlangs in de buurt van Kassel één bezocht hadden. Deze in Neurenberg wordt heel hoog gewaardeerd op google en ligt midden op een eilandje in het midden van de stad. Helaas, na een uur zoeken hadden we nog geen parkeerplek gevonden, dus hebben we het uiteindelijk maar verstek laten gaan. Erg jammer,  Yvon ik had je graag een foto laten zien van Ron op zo’n zo’n stalen ros. :-)

Dan maar door naar Rothenburg ob der Tauber. Een super toeristisch stadje, maar wel mooi zeggen de gidsen.

Onderweg in een Gästhoff zo ontzettend Duits, maar zó ontzettend lekker zitten eten. Heerlijk malse Iberico koteletten en Ron malse stukjes ossenhaas. Wij, die eigenlijk van de vis zijn, hebben genoten.

Nu op een mega-camperplaats in Rothenburg. Hartstikke vol, maar nog wel een plekje voor ons. Morgen de Altstad in, dat hier om de hoek ligt. We gaan het meemaken.

En ja hoor, terwijl in dit zit te schrijven opent Ron de koelkast en het hele zijvak met flessen en dressing breekt zo af. Glas en smurrie over de vloer en tussen onze ronde vlonder, die dienst doet als douchevloer. Soms is camperen echt niet leuk...alhoewel als dit je thuis overkomt sta je ook niet te juichen. We kijken in de avond naar de wat vreemde serie Bodies. Ik vind het goed, hoewel misschien net wat te eng voor mij, ik moet vaak m’n hoofd afwenden. De man vindt het maar zózó, die trekt het maar net, maar we zijn door onze series heen, dus doen we het er maar mee. Een boek lezen dan? Ik lees schandalig weinig deze reis.

Vrijdag 3 november.

Vanochtend bitterkoud en ik heb eigenlijk te weinig warme kleding meegenomen, maar laag over laag voldoet ook. Al heel vroeg het ommuurde stadje Rothenburg ob der Tauber in, en wat een beeldschoon stadje is dit, überromantisch en op het kitscherige af, maar wat een plaatje en nog lekker stil zo in de vroegte.

De Kerstsfeer zit er al flink in hier.

Deze eetbare sneeuwballen worden overal verkocht...dus wij kopen en proeven natuurlijk. Mwahhh, aan mij niet besteed, mierzoet en niet op te eten zonder dat je van top tot teen onder zit.

Het doet hier een beetje denken aan de stadjes in de Elzas.

Tegen de tijd dat wij het stadje gezien hadden werd het drukker en drukker, weer hordes Aziaten, Italianen, Fransen met gidsen.

Een prachtig mooi stadje waarvan de ommuring nog geheel in tact is. We hebben genoten.

Nu staan we op een camperplaats bij een camping  aan de rivier de Main voor de broodnodige inname en afvoer, en uitgebreide douchebeurt. Net een lekker stuk het bos in gewandeld met Wallemans.

Ik ga deze week nu al publiceren. Morgen rijden we de paar laatste dagen van onze reis naar ons geliefde , maar helaas verwoeste Ahrtlal. We willen gewoon uit solidairiteit, en al is het maar ietsiepietsie bijdragen aan de opbouw van het gebied. Wandelen kan je er nog steeds prachtig. Tot volgende week mensen.